हरीभक्ती माझे जिवलग सोइरे – सार्थ तुकाराम गाथा 1557
हरीभक्ती माझे जिवलग सोइरे । हृदयीं पाउले धरिन त्यांचे ॥१॥
अंतकाळीं येती माझ्या सोडवणे । मस्तक बैसणें देइन त्यांसी ॥ध्रु.॥
आणिक सोइरे सज्जन वो कोणी । वैष्णवांवांचोनि नाहीं मज ॥२॥
देइन आलिंगण धरीन चरण । संवसारशीण नासे तेणें ॥३॥
कंठीं तुळशीमाळा नामाचे धारक । ते माझे तारक भवनदीचे ॥४॥
तयांचे चरणीं घालीन मी मिठी । चाड ही वैकुंठीं नाहीं मज ॥५॥
आळसें दंभें भावें हरीचें नाम गाती । ते माझे सांगाती परलोकींचे ॥६॥
काया वाचा मनें देइन क्षेम त्यासी । चाड जीवित्वासी नाहीं मज ॥७॥
हरीचें नाम मज म्हणविती कोणी । तया सुखा धणी धणीवरी ॥८॥
तुका म्हणे तया उपकारें बांधलों । म्हणऊनि आलों शरण संतां ॥९॥
अर्थ
हरिभक्त माझे जिवलग सोयरे आहेत आणी मी त्यांची पावले माझ्या हृदयात धारण करीन. माझ्या अंतकाळी हेच हरिभक्त मला सोडवण्यासाठी धावत येतील. आणि मी त्यांना बसण्यासाठी माझी मस्त पुढे करील. या जगामध्ये मला वैष्णवांवाचून दुसरे कोणीही सोयरे नाहीत, सज्जन नाहीत. वैष्णवांना आलिंगन देऊन त्यांचे चरण मी धरीन त्यामुळे माझ्या सर्व संसाराचा शीण नाहीसा होईल. वैष्णवांच्या गळ्यात तुळशीची माळ आहे कंठामध्ये हरीचे नाम आहे त्यामुळे ते मला या भवन नदीतून तारू शकतात. मी वैष्णवांच्या चरणाला मिठी घालीन आणि त्यांच्या चरणा वाचून मला वैकुंठाची ही इच्छा नाही. जे कोणी लोक आळसाने, दंभाने, भक्ती श्रद्धायुक्त भावनेने कोणत्याही वृत्तीने हरीचे नाम गातात ते माझे परलोकी चे सांगाती आहेत. मी माझ्या काया, वाचा, मनाने वैष्णवांना आलिंगन देईन त्यांच्यापुढे मला माझ्या जीवाचीही पर्वा नाही.
वाचा : सार्थ तुकाराम गाथा
अभंग विडिओ स्वरूपात पहा .
संत तुकाराम अँप डाउनलोड करा.
