शूरां साजती हतियारें – संत तुकाराम महाराज अभंग – 1738
शूरां साजती हतियारें । गांढया हांसतील पोरें ॥१॥
काय केली विटंबण । मोतीं नासिकावांचून ॥ध्रु.॥
पतिव्रते रूप साजे। सिंदळ काजळ लेतां लाजे ॥२॥
दासी पत्नी सुता । नव्हे सरी एकची पिता ॥३॥
मान बुद्धिवंतां । थोर न मनिती पिता ॥४॥
तुका म्हणे तरी । आता शुद्ध दंडे वरी ॥५॥
अर्थ
शूराने जर आपल्या हातात शस्त्र धरले तर त्यालाच ते शोभून दिसतात परंतू एखादया भित्र्या व्यक्तीने हातात शस्त्र धरले तर लहान मुले देखील त्याला हसतात. नाक व्यवस्थित नसलेल्या स्त्रीने जर मोत्याची नथ नाकात घातली तर तिने स्वत:चीच फजिती केली असे होत नाही काय ? पतिव्रता स्त्रीने अनेक प्रकारचे अलंकार करुन स्वत:ला सजविले तर ते तिला साजेसे असते परंतू एखादी व्याभिचारीण स्त्री काजळ देखील डोळयात घालताना लाजत असते. दासीचा पुत्र आणि पत्नीचा पुत्र या दोघांचा बाप जरी एकच असला तरी त्या दोघांची योग्यता एकसारखी नसते. बुध्दिमंत लोकांना जनमाणसामध्ये मानसन्मान मिळतो परंतू त्याचाच पिता वयाने मोठा असल्यामुळे त्याला मान देत नाही. तुकाराम महाराज म्हणतात, “जो अंत:करणातून शुध्द आहे त्यालाच त्याने वरती वर वर केलेले वस्त्र शोभतात.”
वाचा : सार्थ तुकाराम गाथा
अभंग विडिओ स्वरूपात पहा .
संत तुकाराम अँप डाउनलोड करा.
