गेले पळाले दिवस रोज । काय म्हणतोसि माझें माझें ॥१॥
सळे धरोनि बैसला काळ । फाकों नेदी घटिका पळ॥ध्रु.॥
कां रे अद्यापि न कळे । केश फिरले कान डोळे ॥२॥
हित कळोनि असतां हातीं । तोंडीं पाडोनि घेसी माती ॥३॥
तुज ठाउकें मी जाणार । पाया शोधोनि बांधिसी घर ॥४॥
तुका म्हणे वेगें । पंढरिराया शरण रिघें ॥५॥
अर्थ
अरे तुझ्या आयुष्यातील कितीतरी काळ, घटका, पळ गेले आहेत तरी या भव सागरातील उपाधींना तू माझे माझे असे का म्हणत आहेस? हा काळ हातात सळ घेऊन बसला आहे तुझ्या आयुष्यातील शेवटची वेळ आली की तो काळ तुला एक पळ, एक घटका देखील इकडेतिकडे होऊ देणार नाही. अरे तुझे केस पिकले, तुला कानाने ऐकायला कमी झाले, डोळ्याने दिसायला कमी झाले तरी तुला अजून कसे कळत नाही? अरे हित तुला समजत नाही तरी तुझ्या तोंडात माती पाडून तू घेत आहेस. अरे तुला माहित आहे की एक दिवस मी देखील जाणार आहे तरीदेखील घर कुठे बांधावे, त्याचा पाया कोठे घ्यावा, म्हणजे घर मजबूत होईल ते चांगले झाले पाहिजे याविषयी शोध घेतो. तुकाराम महाराज म्हणतात अरे तू वेगाने पंढरीराया ला शरण जा.
वाचा : सार्थ तुकाराम गाथा
अभंग विडिओ स्वरूपात पहा .
संत तुकाराम अँप डाउनलोड करा.
