जें का रंजलें गांजलें ।
त्यासि म्हणे जो आपुलें ॥१॥
तोचि साधु ओळखावा ।
देव तेथेंचि जाणावा ॥ध्रु.॥
मृदु सबाह्य नवनीत ।
तैसें सज्जनाचें चित्त ॥२॥
ज्यासि आपंगिता नाहीं ।
त्यासि धरी जो हृदयीं ॥३॥
दया करणें जें पुत्रासी ।
तेचि दासा आणि दासी ॥४॥
तुका म्हणे सांगूं किती ।
तोचि भगवंताची मूर्ती ॥५॥
अर्थ
जे दुःखी कष्टी, प्रपंचीक त्रासाने गांजले आहेत, त्यांना जो आपले म्हणतो .तोच खरा साधू म्हणून ओळखावा आणि त्याच्या ठिकाणी देव आहे असे समजावा .अश्या साधुंगे चित्त अंतरबाह्य लोण्यासारखे मऊ असते .ज्याला आधार नाही, जो निराधार आहे, त्याला आपल्या ह्रदयाशी जो धरतो .जे प्रेम आपण आपल्या पुत्रावरती करतो , तेच प्रेम तो आपल्या दास दासींवर करतो .तुकाराम महाराज म्हणतात, असे संतसज्जन म्हणजे साक्षात भगवंताची मुर्ति असते; यापेक्षा अधिक काय व किती सांगू ?
अभंग विडिओ स्वरूपात पहा .
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
