हुदंई वंदखान जत सत कवाडे ।
कोंडिला केवाडे । अव्यक्त व्यक्तिने ॥१॥
सद्गुरु मन तुष्टमान जाले ।
मग ते दोन्ही आले । वीक वैराग्य छ ।
भाव माझा घोडा भक्ति मा विळ ।
तस्कर गोपाळ । पचिके केले ॥२॥
वो चा हात खोडा विज्ञानाची खिटि।
परमा बळकटि । गोविंदा केलि ॥३॥
निजवृत्तिच्या बेड्या प्रेमाचे चामोटे ।
पिछोंडे गोमटे स्यांत्तिने वांधले ॥४॥
धर्म दया विरक्ति गळा तो रब ।
साजे आकलिना बोजे । हरित्वाने ॥५॥
हा झोड कळला पुंडलिका राया ।
वेळी लगवया टाकिलि विट ॥६॥
मागे मक्त सळिल हे श्रवण जाले ।
हरिकारा ग्रहि दिल्हे सेख महमदि ॥७॥
भक्ति लालुचि पा णाचा जाला ।
हाटे उभा आठविस युगे ॥८॥
भावाचा लोलिप्त अव्यक्त क्ति ।
येतो जड देह धरितो प्रतिमेचे ॥९॥
ऐकत उभा द्वारि भाव भक्ति आसे ।
निर्धार त्या ऐसे आणीक ये नाहि ॥१०॥
भोळि देखोनि सिंपिया नाग्याने ।
वाटि दुध त्याचि प्रीति सेवि ॥११॥
नर नरि ऐसी जना दिसे थोडी ।
याचा न कळे ? पथर कोण्हा ॥१२॥
याचेच उचिष्ट महार सेवि त्या सवे ।
नित जेवि पांडुरंग ॥१३॥
सुभासुभ नेणे विस्वाचा जनिता ।
सांपडिला सेखमहमदिं ॥१४॥
राम कृष्ण हरी आपणास या अभंगाचा अर्थ माहित असेल तर खालील कंमेंट बॉक्स मध्ये कळवा.
