सर्पे मुखींच धरिलें विष । मानुनि पीयूष अत्यादरें ॥१॥ आणिका डंखुनी वधवी प्राणा । तैसी त्या दुर्जना चाहाडी गोड ॥२॥ नागवूनि भलियां संतोष मानी । कैसा तो पतनीं न पडेल सांगा ॥३॥ निळा म्हणे जें जोडिलें सायासें । तोचि तयाहि ऐसें भोगणें पुढें ॥४॥
