संत निळोबाराय (खेळ)

२२६

अंतरंग माझे गडी । न गमे तुम्हांवांचूनि घडी ॥१॥

या रे जवळीं फांकों नको । झकवल्यावसें कोणा लोकां ॥२॥

तुमचा गोड वाटे संग । शहाणे उबग मज त्यांचा ॥३॥

निळा म्हणे भाविकांप्रती । येऊनि काकुळती बोलतु ॥४॥

२२७

आतां माझ्या सहवासें रहा । होईल पहा कौतुक तें ॥१॥

चला जाऊं मांडू खेळ । म्हणती गोपाळ बहुत बरें ॥२॥

खेळों हुतुतु वांटुनि गडी । पुढेंहि परवडि विटिदांडू ॥३॥

निळा म्हणे श्रीहरि शहाणा । नागवेचि कोण डाया तळीं ॥४॥

२२८

आहाडे पाहाडे गे वावुगेचि झगडे । नको करुं बाई आतां पाहे मागें पुढें ॥१॥

सावळा श्रीरंग गे व्यापूनि असे जग । त्यासि नव्हे क्षत ऐसे बोल बोले चांग ॥२॥

वेडया वाकुडया गोठी गे नको काढूं वोठी । ध्यानीं मनीं गीतीं गाई कान्हो जगजेठी ॥३॥

निळा म्हणे निंदास्तुति जयासि समान । त्याचि सवें बोल उणे करिल बहुमान ॥४॥

२२९

खेळवी चालवी । हातीं धरुनियां नाचवी ॥१॥

ऐसी कृपेची ओतली । माझी विठाई माउली ॥२॥

जाणे भुक तहान । वारा लागों नेदी ऊन ॥३॥

निळा म्हणे लाड । पुरवी करुनियां कोड ॥४॥

२३०

चुचकारुनि गोधनें बैसविलीं आखरीं । म्हणती याहो श्रीहरी खेळों आतां ॥१॥

धावतीं वोढाळें आवरिलीं सकळें । झालों तुझिया बळें बळीवंत ॥२॥

नाचवीसी तैसे नाचों सुखें आतां । काळाचिया माथां ठेवूनि पाय ॥३॥

निळा म्हणे केलों सांगाती दैवाचे । देऊनि सुखाचें भोजन आजी ॥४॥

२३१

पुन्हां पेहरंब्याच्या सुखें गे गाई हरिमुखें । वाजवुनी टाळी रंगीनाचोनी हरिखें ॥१॥

देईल तोचि पानें गे गौरवुनी मानें । खोबरियाच्या वाटया माळा गळांचीं सुमनें ॥२॥

उदार हा दानीं गे लोकीं त्रिभुवनीं । तोचि ध्याई चित्तीं आतां करिल सुखा धणी ॥३॥

निळा म्हणे सर्व खेळीं खेळा साक्षभूत । तोचि जंनी वनीं सये नांदे हदयांत ॥४॥

२३२

बैसवूनि आले गोधनें आखरीं खेळ नानापरी मांडियेला ॥१॥

वाजविती पावे मोह्या घमुती । छंदें त्या नाचती गाती ब्रीदें ॥२॥

आलके सेलके हमामा हुंबरी । झोंब्या घेती कुसरी निवडुनी गडी ॥३॥

लगोरियाचे चेंडु सुरकाडी मुरदांग । नानापरि आंग मोडुनियां ॥४॥

निळा म्हणे हरी पाहोनी निराळा । अवघियांच्या खेळा साक्षपणें ॥५॥

२३३

मिळालें गोपाळ बैसलें पाळीं । मध्यें वनमाळी विराजला ॥१॥

या रे म्हणती खेळ मांडू । विटीदांडू लगोरीचा ॥२॥

हुंबरी बा रे नाचों फेरे । टिपरी अखरे भोंवताली ॥३॥

निळा म्हणे गाऊनि वाचें । कान्होबाचे पवाडे ॥४॥

२३४

करितां उसी हातां नये चेंडु गमाविला । धरुनि कानिं पाठिवरी बैसविती मुला ॥१॥

म्हणती म्हणे कीर । नाहींतरी घेंई फेर ॥२॥

अधिके अधिक्वरि साया घेऊं येती । गमावितां चेंडु हाल अवघेचि पहाती ॥३॥

निळा म्हणोनियां लावि लक्षडोळां । देईल हातीं चेंडु हरि कृपेचा कोवळा ॥४॥

२३५

खेळों कोलकाठी पुढें धांवसील वेगें । वारुनि वरिच्या वरि राखो नेणसी तूं आंगे ॥१॥

आतां खेळ कोलकाठी । रे गोपाळ धरुनि दृष्टी ॥२॥

राखों जातां दांडे सिवताती आग । नावरती तुज तरी वाउगेचि सोंग ॥३॥

निळा म्हणे वस्तादा करि नंदाचा नंदन । तोचि देईल विदया तुज करील प्रवीण ॥४॥

२३६

धरुनि हातीं हात पोरा धरिसी चिकाटी । न सुटेसि मग बाळिया सांपडता मुष्टी ॥१॥

धरिसी तरी धरि एक हरी चित्तीं मनीं । नाहीं तरी अहंकार गोविल वेसनिं ॥२॥

सोडवितां न सुटे त्या न सिवे  आभिमाना । वांयां व्यर्थ कुंथोनियां पडसिल पतना  ॥३॥

निळा म्हणे अंतरीचें जाणे हरि सर्व । तया हातिं हात देतां देईल तो वैभव ॥४॥

२३७

कपाळ झेटि मिसे बोट लावितेसी लल्लाटीं । तेंचि नमन अर्पी बाई कान्हो जगजेठी ॥१॥

सहलाचिया खेळा गे जोडि घननीळा । नलगे कांही घेणें देणें परि हा तो जवळा ॥२॥

नमन हेंचि निज गे परमार्थाचें बिज । सहज भावें नमुं जातां जोडे अघोक्षज ॥३॥

निळा महणे आतां गे वर्म आले आतां । श्रीहरीच्या संगसुखें गाऊं गुणकथा ॥४॥

२३८

झेटिमेटी बाईगे लवे हरिच्या पायीं । नमन नम्रतां हेचि परमार्थाचा सोई ॥१॥

निढळासी बोट लावितेसी वेळोवेळां । नमनाचि होतें सहज खेळतां या खेळा ॥२॥

उत्तम हा खेळ गे खेळतां निर्मळ । नमनीं नमितां हातां येतो हा गोपाळ ॥३॥

निळा म्हणे जग तुज करिल कृपा मग । येऊनियां वास करितां ह्रदयीं श्रीरंग ॥४॥

२३९

तारुण्याच्या बळें घेऊं धांवाशिल झोंबी । पडलिया तळीं हांसो लागतील उभी ॥१॥

घेसी तरी घेई हरीसवें घाली मिठी । नेदी पडो तोचि वंदय करील ये सुष्टी ॥२॥

एकाहूनि एक बळी नये तुझया ध्याना । कुंथोनियां येसी तळा होईल तनाना ॥३॥

निळा म्हणे झोंबीलोंबी घेंई काळासवें । श्रीहरीच्या बळें मग वांटसील नांवे ॥४॥

२४०

टिपरियाचे घाई गे नाच सुखें बाई । गितीं गाऊनियां हरिचें संगमसुख घई ॥१॥

नाचोनियां फेरि गे गुण त्याचे उच्चारी । जेणें काग बग रिठा मर्दियले वैरी ॥२॥

ऐसें गाई गाणें गे हरि जोडे जेणें । येर येऊं नेदी वाचे लटकी ते वांयाणे ॥३॥

निळा म्हणे नामें गे तोडी मरणजन्में । ऐसा हरि गीतीं गातां हरतील कर्मे ॥४॥

२४१

खेळों पंडखडे गे बैसोनि निवाडे । आधीं उचली एक मग दोनि घेंई पुढें ॥१॥

सावधान चालि गे नेमाचेचि झेलि । दोन तीन पांच सात सांडी येक उचली ॥२॥

नेदी लागो ढका दुसरियासि झोका । हळूचि घेंई उचलूनियां तरिच खेळ निका ॥३॥

निळा म्हणे हरि गे साक्ष निरंतरी । तोचि जाणे सर्व आहे तुज मजही माझारी ॥४॥

२४२

तरिच पिंग्या गोडि गे लावोनि आंग मोडी । नाहीं तरी परती सर म्हणती जा घांगडी ॥१॥

फिरविसी मान जरी हरीतें लक्षून । तरीच खेळ रुचेल तुझा मानवती जन ॥२॥

राये उभी नीट गे  होउनियां धीट । नाहींतरी झोंके खातां म्हणती फटफट ॥३॥

निळा म्हणे श्रीहरि गे आठवी अंतरीं । तरीच पिंगा मानेल जगा धन्य म्हणती नारी ॥४॥

२४३

पिंगा म्हणिजे पिलंगोनि भिरभिरियाचे परी । फिराविसी माज मान तरि तुझी थोरी ॥१॥

चित्त हरिवरी गे ठेवूनि दे भोंवरी । नाहींतरी सर परती येथूनि जाय दुरी ॥२॥

वाउगाचि ताठा गे नाहीं वळवटा । येथें नाहिं काम तुझें जाई आल्या वाटा ॥३॥

निळा म्हणे निजानंदे कांपवी शरीर । धरुनियां निज मनीं रुक्मिणीचा वर ॥४॥

२४४

फिरविसी मान तरी पिंग्याच्या महिमान । नाहींतरी सरे परती जाई वो येथून ॥१॥

धरी हरि चित्तीं गे पिंगयाच्या निगुती । नाहींतरी वायां जासी भोवंडीचे भ्रांती ॥२॥

मोडशील माजगे तरीच पिंगा साजे । लाटण्याऐसी न लवतां फजितीचें भोज ॥३॥

निळा म्हणे सांगितले धरी हित कानीं । तरीच पिंगा मोड तुझा श्रीहरिचिंतनीं ॥४॥

२४५

फुंकिसी जगा गडी गे तरि घालीं फुगडी । नाहीं तरी नको करुं फजिती रोकडी ॥१॥

मोडीं आंग बाई गे नाचण्याचे सोयी । आठवूनि श्रीहरिचा निजानंद देहीं ॥२॥

त्या नांव फुगडी गे बंधनातें तोडी । नाहीं तरि कांपवूनि काय टिया मांडी ॥३॥

निळा म्हणे जोडी गे देवासवें गडी । आठवूनि ध्यानीं मनीं रुप घडी घडी ॥४॥

२४६

पेहरंब्याचे सोई गे सारविसी भुई । परि येथें तेथें असे अवघाचि हरि पाही ॥१॥

कापवितां हात जरी सावधान चित्त । तरीच होईल मान न पवतां घातपात ॥२॥

नाचविसी पाय गे घोळसूनि भोय । परि नग्न दाखवितां जगीं हासे होय ॥३॥

निळा म्हणे बरा गे विचार करी धीरा । आठवूनि हदयांत राहे शारंगधरा ॥४॥

२४७

समान नीट दोही आंगे पोरा खेळे मुरदांगे । नाहीं तरी जासि वायां चुकवितां आंगें ॥१॥

खेळ सख्या खेळा । लक्षूनि हरी डोळा ॥२॥

सांडूनि मर्यादा जरि घालिसी पाउलें । त‍री होसि फजित पोरा मारितील मुलें ॥३॥

निळा म्हणे चिप चरणे धरुनियां निघ । न पडसी कोडियांत ध्यातां हा श्रीरंग ॥४॥

२४८

तरिच बरवंटा गे लई लई लखोटा । फिरोनियां नवजसी यमपंथें वाटा ॥१॥

लखोटयाच्या भारें गे नवजाये चाचरी । धरुनियां तारा निजवृत्ति हे सावरी ॥२॥

हरीचिया छंदे गे डोल ब्रम्हानंदे । घालूनियां पायातळीं इंद्रचंद्रपदें ॥३॥

निळा म्हणे खेळीं गे जोडी वनमाळी । नाहिं तरि मायामोहें पडशील जाळीं ॥४॥

२४९

पाडूनि लगोया चेंडुवाच्या एका घायें । सुखी खेळे खेळ साह्य करुनि हरीचे पाय ॥१॥

खेळे ऐसा खेळ । मनीं धरुनि घननीळ ॥२॥

उडोनिया जातां चेंडु न सांभाळे उसी । धांवतांचि मरती पोरें होतीं कासाविसी ॥३॥

निळा म्हणे झेलूनियां घेंई वरिच्यावरी । एकविध भावें शरण जाऊनियां हरी ॥४॥

२५०

लगोरिया मांडूनि पोरा वांटशील गडी । निर्बळाच्या संगे डाव देतां येसी रडी ॥१॥

न करीं ऐसें आतां । करीं गडी श्रीअनंता ॥२॥

मारितांचि लगोया आधीं येतो हाता डाव । चुकलिया व्याहाण वाटी हांसतात सर्व ॥३॥

निळा म्हणे वांयांविण नको पावों खेदा । याचिलागीं न विसंगे श्रीहरि गोविंदा ॥४॥

२५१

वांटुनियां गडी चेंडु मांडियेली फळी । मेलासी धांवतां कान्हो नाटोपेचि बळी ॥१॥

येईल चेंडू हातारे । हरिसी शरण जातां ॥२॥

पाडिल्या लगोया जेणें तेणेंचि नेला डावो । वाउगीची शीणती येरें धांवतां गेले पावो ॥३॥

निळा म्हणे शरण गोपाळा जांई करीं तातडी । तरीच चेंडु येईल हातां पांगविसी गडी ॥४॥

२५२

खेळ मांडी गडियांसवें । आपण लपावें लपवी त्यां ॥१॥

म्हणे अवघे झांका डोळे । आपण पळे पळवी त्यां ॥२॥

आला डाव दयावी पाळी । मागे जवळी गडियांही ॥३॥ निळा म्हणे पाठिवरी । बैसे हरी बैसे हरी बैसवी त्यां ॥४॥

२५३

चाल म्हणसी बाईगे खेळों लपंडाई । जेथें तेथें साक्ष कान्हा लपो कोणें ठाई ॥१॥

झाकुनियां डोळा गे लपविली चपळा । लेपों जाति जेथें तेथें कलकलिती बाळा ॥२॥

पडसाई नसे गे अवघाचि प्रकाशे । सर्वठाई व्यापूनि आत्म वनमाळि वसे ॥३॥

निळा म्हणे खेळगे अवघाचि हो पळ । जेथें तेथें साक्षपणें वतें हा गोपाळ ॥४॥

२५४

म्हणसी कडवसां गे मायेचिया बैसा । मायाचि नाहीं मिथ्यापणें निजबोधप्रकाशा ॥१॥

लपों कोणीकडे गे सांग बाई निवाडें । अविदयाही म्हणसी तरी ते न दिसे निवाडे ॥२॥

कैंचें मी माझें हें गे झांकोळिलें तेजें । अवघी आत्मराजें माझया उजळीं निजें ॥३॥

निळा म्हणे नुरे गे लपणेंचि वोंसरे । याचिया प्रकाशें उजळले दरे खोरें ॥४॥

२५५

विटि दांडू भला रे तरीच मारीं टोला । नाहीं तरि डाव घेतां धांवडिती मुला ॥१॥

सावधान पाहे रे हरीचि चित्तीं ध्याये । न राहोनि निदसुरा खेळाच्या प्रवाहें ॥२॥

हाणें नीट दांडू रे नाहीं तरी नाडू । वाउगाचि टोला होतां पावसील दंडू ॥३॥

निळा म्हणे हरिमुखें म्हणतांचि सुनेति । न चुके जो त्वरा करी तोचि पावे कीर्ति ॥४॥

२५६

विटिया दांडू मांडिती खेळा । मेळवूनि मेळा संवगडियांचा ॥१॥

सुं म्हणोनियां मारिती टोला । हांसती त्याला डाव घेतां ॥२॥

धांवती एक ते उभेचि ठाकती । जिंकोनियां मानिती आपण धन्य ॥३॥

निळा म्हणे खेळ मोडा रे गडि हो । कान्होबाचे पाहों पाय आतां ॥४॥

२५७

खेळ खेळ झेंपा गे आठवि चिद्रुपा । नाहिंतरि पुन:पुन्हां न चुकति खेपा ॥१॥

घेंई बारवोटीं गे काढी सागरगोटी । जेणें अर्थ स्वार्थ परमार्थ पडे पोटीं ॥२॥

बरवि घालि झेंप गे लांबउनि हात । नाहिं तरी लाजोनियां आयुष्या करिसि घात ॥३॥

निळा म्हणे डोले गे हरीचिया तोलें । जेणें इहपरलोकीं विकसिल मोलें ॥४॥

२५८

चढोनियां झाडा पोरा खेळसी सुरकांडी । निसरतां हात पाय माझा होईल मोडी ॥१॥

धरुनी हरि चित्तिसी खेळे वरिझाडा । अभिमानें जासी तरी होईल चुरा हाडा ॥२॥

दिसती त्या खाधा पोरा मोठयापरी ठीसरी । मोडती आंगभारें याचा विश्वास न धरीं ॥३॥

निळा म्हणे सांगितलें धरि चित्तें मनें । मग तूं चढेवरी सुखें हिंडे खादयापानें ॥४॥

२५९

सूरकांडी बैसोनि खोडीं चढसी झाडावरी । मोडलिया डाहाळी खांदी पडशील अघोरीं ॥१॥

वेंघ ऐशावरी घेऊनि सवें हरि ॥२॥

जगडवाळ झाड वरी खांदयाहि वांकुडया । उलंडल्या वरुनि हात मोडतील मांडया ॥३॥

निळा म्हणे श्रीहरी ते दृष्टी धरुनियां । वेंघे वरी जाई दुरी न पवसी अपाया ॥४॥

२६०

आंगा आणुनि वारें पोरा घालिसि हमामा । निघोनियां जाईल पुढें पडासे येऊनि दमा ॥१॥

घुमे एक्याभावें । हा गोपाळ घेउनि सवें ॥२॥

तोंडा येतो फेंस पुटिला नाचसिल बा रे । पडतां निसतोश मग हांसतिल पोरें ॥३॥

निळा म्हणे सकळही सोडुनियां तमा । एका हरिविण तया नांव हमामा ॥४॥

२६१

धरुनियां श्वास  पोटीं सेवो पहासी हाल । न पवसी स्थळ भोंवतां गडियांचा मेळ ॥१॥

हुतुतु हुतुतु किती करिसी वेळोवेळां । होऊनियां नम्र भजे घननीळ सांवळा ॥२॥

धांवतां अविचारें पोरें धरिती टांगे । चलतां वळ मागें पडशील उगे ॥३॥

निळा म्हणे सांडूनियां हुतूतूचा बार । आठवी हा ध्यानीं मनीं नंदाचा कुमर ॥४॥

२६२

जाईजण्या बळें पोरा घालिसी हुंबरी । विचकिसी दांत पुढें पडसिल फेरी ॥१॥

पाहे हरिकडे । मग हुंबरी घाली कोडें ॥२॥

उडसील बळें ज्याच्या वोळखे तो आधीं । नाहीं तरि वायां जासी न पडे उपाधी ॥३॥

निळा म्हणे सांगितलें हीत धरी पोटीं । निजभावें शरण रिघे कान्हो जगजेठी ॥४॥

२६३

मी तों नेणें याची लीळा । अकळकळा खेळ खेळे ॥१॥

पुढील सूचना जाणोनियां । आधींच उपाया करुनी ठेवी ॥२॥

निमित्य दावूनियां आणिकाचें । आपणचिं त्याचें रुप धरी ॥३॥

निळा म्हणे नवल पोटीं । वाटे शेवटीं मग कळे ॥४॥

२६४

सरलियां खेळा गे म्हणती अवघ्या बाळा । आरते आरती करुं नंदाच्या गोवळा ॥१॥

हाचि जीव प्राण सोयरा सज्जन । ओवाळितां यासि बाई निवे तनुमन ॥२॥

करुनियां आरतीं पंचप्राण ज्योती । मिळोनियां सकळां बाळा श्रीमुख पाहाती ॥३॥

निळा म्हणे वेगळे धन्य पर्वकाळ । साधला हा आजि येथें आळवूं गोपाळ ॥४॥

२६५

हरीच्या पायीं विश्वासलें । सवंगडे झाले म्हणउनी ॥१॥

दिवस रातीं नव्हतां तुटी । सांगती गोठी आलोकिका ॥२॥

ब्रम्हांनदें खेळती खेळ । करिती कल्लोळ गीतवादयें ॥३॥

निळा म्हणे निर्भय चित्तें । नाणती काळातें निजदृष्टी ॥४॥

२६६

आतां मी पुसेन तें सांगा रे उमाणें । तुम्ही आलेती कोठुनी जाणें कोठें ॥१॥

मग विचारती गोवळ म्हणती नेणों मूळ । ऐसेचि आम्ही आढळ दास तुझे ॥२॥

म्हणतो नंदाच्या पोसण्या । दारसुण्या दासाच्या ॥३॥

जेथूनि तुझें येणें तेथुनि आमुचें जीणें । जाशील तेव्हां जाणें तुजचि संगे ॥४॥

निळा म्हणे ऐकोनियां संतोषले हरी । म्हणती यारे यावरी खेळ खेळों ॥५॥

२६७

गोपाळ म्हणती कान्हया आमुचीं उमाणीं । सांगसी तरि चरणीं ठेंवूं माथा ॥१॥

यावरीं श्रीहरि बोले मधुराक्षरीं । पुसा रे झडकरी विलंब नका ॥२॥

मीचि मज न देखें मी माझें नोळखें । कान्हो कोण्या मुखें सांगे आतां ॥३॥

तंव बोले गोविंदु ऐका रे सावधु बोधीं विराला बोधु म्हणोनियां ॥४॥

एक म्हणती गोपाळा । देखणा माझा डोळा । तरी न देखो मातें आंधळा कैसेनि झाला ॥५॥

तंव कृष्ण म्हणे दयोतक तूंची प्रकाशक । मृगजळ केंवीं अर्क देखेल सांगे ॥६॥

एक म्हणती गडी रसना रस निवडी । तरि कां ने घे गोडी आपुली आपण ॥७॥

निळा म्हणे कान्हया बोलें आमुच्या काजा । सिध्दी गेलें गुज पावलेती ॥८॥

२६८

घालितां उमाणीं पोरा नुमजति तुज । उकलूनियां हरि घेई हदईचें निज ॥१॥

असोनियां चराचरीं न दिसे तें काय । नाहीं जया कान डोळे मुख हात पाय ॥२॥

एक ना दिसें तें काय । नाहीं जया कान डोळे मुख हात पाय ॥३॥

एक ना अनेक नव्हे नव्हेचि कांहिबाहीं । नसोनियां तेंचि वसे अखंड देहादेहीं ॥४॥

निळा म्हणे सांग माझें ऐकें हें उमाणें । नेणवेत रिपुस सुखे हरिचीं हीं लक्षणें ॥५॥

२६९

म्हैस वेलि देतां सेलि होंसि कासाविस । येईल पुढें थेटे पडसें आयुष्याचा नाश ॥१॥

बुड हरि सवें । देहभाव उरनिभावें ॥२॥

दरडिवरी राहोनि उभा मारिसी किराणें । तळींचा धोंडा नेणोनि पोरा जाशील जिवें प्राणें ॥३॥

म्हणे निळा सांडूनि खेळा श्रीहरीतें भज । आक्षोम जळ न चले बळ होशील निर्बुज ॥४॥

२७०

गोपाळ विनोदें बोलती । तिरस्कारिती गोविंदा ॥१॥

लाज ना भये नाहीं काम यासी । मोकळा सकळांसी ठाउका असें ॥२॥

उगाचि बैसे पाहे खेळ । भोवंडा सकळ आपणांतूनि ॥३॥

निळा म्हणे भोगुनी सोळा सहस्त्र नारी । कैसा ब्रम्हचारी म्हणवितसे ॥४॥

२७१

देउनी भातुकें । पुढें नाचवी कौतुकें ॥१॥

हांसोनियां नवल करी । कृपादृष्टी तयावरी ॥२॥

बोबडें बोलणें । त्याचें म्हणे कोडिसवाणें ॥३॥

निळा म्हणे प्रीति करी । खेळविला उरावरी ॥४॥

२७२

देतां शिव्या हांसो लागे । निंदा श्लाघ्ये ऐकोनी ॥१॥

करिती त्यांचे असघेंचि गोड । करुनि कोड स्वीकारी ॥२॥

जेवितां देती उष्टावळी । घाली कवळी मुखींचि त्या ॥३॥

निळा म्हणे धणीवरि धाले । म्हणे मी पावलों पाहुणेर ॥४॥

२७३

खेळे हेटि मेटी नाचे एकाचि पायावरी । धांवोनियां सिव आतां आत्मया श्रीहरि ॥१॥

तरिच खेळ बरा रे । नाहिंतरी चेरा ॥२॥

धांवति तो पोरें पळतां धरि वेगावत । सारुनिया मागें गिती गाई भगवंत ॥३॥

निळा म्हणे चपळपणें करि कार्यसिध्दी । नाहीं तरी पोधा होता न पवसी कधीं ॥४॥

---

संत निळोबाराय गाथा । संत निळोबाराय अभंग । निळोबा अभंग । निळोबा गाथा । सर्व गाथा । निळोबाराय माहिती । पिंपळगाव मंदिर निळोबाराय । sant nilobaray gatha | sant nilobaray abhang | niloba abhang | niloba gatha | sarv gatha | nilobaray mahiti | nilobaray mandir pimpalgav | निळोबाराय खेळ  । nilobaray khel ।

तुमच्या शेतमालाची जाहिरात करण्यासाठी कृषी क्रांतीला भेट द्या .