अहो जी विश्वंभरा – संत माणकोजी बोधले अभंग
अहो जी विश्वंभरा । विनंती माझी परिसावी ।
मज दिनावर कृपा करा । आपला म्हणोनी ॥१॥
कृपादृष्टी धरावे हाता । मज द्यावी ज्ञानमती ।
तुमचे नाम महिमान वर्णावया ॥ २॥
लक्ष चौऱ्यांसी जीव जनी । भोगिता कष्ट जाले यौवनी ।
काही पुण्याची सामुग्री घेऊनी । मनुष्ये देही आलो ॥३॥
आता येवूनिया मनुष्य देहासी । शरण जावे भगवंताशी ।
चुकवावया चौऱ्यांशी । काही प्रयत्न करावा ॥४॥
आता येवूनिया नरदेहासी । शरण जावे सदगुरुसी ।
सांगेल वचन जपा मानसी । सदा अहर्णिसी विसरु पडो ने देवा ॥५॥
सदगुरु सांग जे जे वचन । ते दृढ धरा विश्वास जाणा ।
मग तेचि पावाल खुण । परब्रह्माचि ॥६॥
सदगुरुचरणी धरुनिया आवडी । पाप करावी देस धडी ।
मग तेचि पावाल गोडी । परब्रम्हाचि ॥७॥
इतके जाणावयालागुनी । आपणा जवळच आहे. जाण ।
जव मळिन आहे मन । तव जवळी असता धन। न सापडे तयासी ॥८॥
सदगुरु वचनाचे घालुनी अंजन । मग दृष्टी पडेल ते कांचन ।
मग होईल समाधान कासयासी ॥९॥
मी मी म्हणती सत्य काये । ज्ञानदृष्टी परतोनी पाहे ।
हा तो मृत्तिकेचा देह । मुसी ओतिलास ॥१०॥
सकळ मृत्तिका सोंगे घेतली आणिक। जैसे पाहे रे कनक ।
नामे भिन्न अळंकाराचि ॥ ११॥
तैसे पाहे ऐक जीवन सरिता । आणिक होय जाणा ।
तैसे रामी रातली आहे मन । पाप केवी राहो सके ॥ १२॥
बोधला म्हणे हरि हे विवेकसिंधुची लहरी ।
परि कर्ता असे हरि तोचि देव ॥१३॥
राम कृष्ण हरी आपणास या अभंगाचा अर्थ माहित असेल तर खालील कंमेंट बॉक्स मध्ये कळवा.