संत हे कोण तरी देवाचे हे डोळे ।
पूजेविण आंधळे देवाचिये ॥१॥
कोण्या नेत्रें देव पाहे तुजकडे ।
यासाठीं आवडे संत करी ॥२॥
संत ऐसे करी देवाचे कान ।
सांडियेल्या ध्यान कोण ऐके ॥३॥
संत पुससी तरी देवाचे ते पाय ।
आगमा न गमे सोय मागाडीये ॥४॥
संत पुससी तरी देवाचें तें पोट ।
धरुनियां बोट दाविती हरी ॥५॥
संत म्हणसी तरी देवाचा हा गळा ।
जेणें रस आगळा वेदादिकां ॥६॥
संतसरी पुससी तरी देवाचें वदन ।
माझें तें वचन संत झाले ॥७॥
परादिया चारी सांडूनि मीपणीं ।
संत बोले वाणी विठोबाची ॥८॥
परेचिया परी आनंदा माझारीं ।
संत झाले अंतरीं पडजीभ देवा ॥९॥
क्षरजे नासिलें अक्षर तें काढिलें ।
निःशब्दाचें झालें बोले संत ॥१०॥
शब्द तो उडाला नाद तो बुडाला ।
भेद तो आटला माया भावीं ॥११॥
विठो वटावरीं पारविया झाले ।
केश ते वाढले माय संत ॥१२॥
कुरळ होऊनियां देती ते सुढाळ ।
म्हणे जनी वोवाळ जीवेंभावें ॥१३॥
