पंढरी सांडोनी जाती वाराणसी ।
काय सुख त्यांसी आहे तेथें ॥१॥
तया पंचक्रोसी ह्मणती मरावें ।
मरोनियां व्हावें जीवनमुक्त ॥२॥
नको गा विठोबा मज धाडूं काशी ।
सांगेन तुजपाशीं ऐक आतां ॥३॥
मरचीमान्न वेरण स्तंभीं घाली ।
घालोनियां गाळी पापपुण्य ॥४॥
जावोनियां तेथें प्रहर दोन रात्रीं ।
सत्य मिथ्या श्रोतीं श्रवण करा ॥५॥
आई आई बाबा ह्मणती काय करुं ।
ऐसें दुःख थोरू आहे तिथें ॥६॥
इक्षुदंड घाणा जैसा भरी माळी ।
तैसा तो कवळी काळनाथ ॥७॥
लिंगदेहादिक करिती कंदन ।
तेथील यातना नको देवा ॥८॥
न जाय तो जीव एकसरी हरी ।
रडती नानापरी नानादुःखें ॥९॥
अमरादिक थोर थोर भांबावले ।
भुलोनियां गेले मुक्तिसाठीं ॥१०॥
ती ही मुक्ति माझी खेळे पंढरीसी ।
लागतां पायांसी संतांचिया ॥११॥
ऐसिये पंढरी पहाती शिखरीं ।
आणि भीमातीरीं मोक्ष आला ॥१२॥
सख्या पुंडलिका लागतांचि पाया ।
मुक्ति म्हणे वांयां गेलें मी कीं ॥१३॥
घर रिघवणी मुक्ति होय दासी ।
मोक्ष तो पाठीसी धांव घाली ॥१४॥
मोक्ष सुखासाठीं मुक्ति लोळे ।
बीं नेघे कोणी कदा काळीं ॥१५॥
मोक्ष मुक्ति जिंहीं हाणितल्या पायीं ।
आमुची ती काय धरिती सोयी ॥१६॥
समर्थाचे घरीं भिक्षा नानापरी ।
मागल्या पदरीं घालिताती ॥१७॥
अंबोल्या सांडोनी कोण मागे भीक ।
सांराजाचें सुख तुझें ॥१८॥
जनी ह्मणे तुज रखुमाईची आण ।
जरी मज क्षण विसंबसी ॥१९॥
