राव म्हणे अहो ऋषि ।
काशीखंड वाराणशी ॥१॥
तेथें जाऊनियां आम्ही ।
ऋण फेडूं तुमचें स्वामी ॥२॥
एक मासाची अवधी ।
तुम्हीं द्यावी कृपानिधी ॥३॥
ऋषि म्हणे खरें बोला ।
नातरी शापीन तिघांला ॥४॥
रोहिदास म्हणे त्यासी ।
गहाण राहीन तुम्हांपाशीं ॥५॥
पितृवचनाचें ऋण ।
त्यांचा उतराई होईन ॥६॥
ऋण हत्या आणि वैर ।
नाहीं चुकत मेल्यावर ॥७॥
ऐसी बाळकाची वाणी ।
ऐकूनि दचकला मनीं ॥८॥
ऋषि बोलला नृपासी ।
नको राहूं आमुचे देशीं ॥९॥
निकें निकें त्यासी म्हणे ।
बाहेर आलीं तिघेजणें ॥१०॥
वनीं निघाला त्वरित ।
झाला लोकांचा आकांत ॥११॥
लोट पूर जाती पळा ।
नेत्रीं उदक ढळढळां ॥१२॥
कैसा ब्राम्हण पहा हो ।
नृपचंद्रालागीं राहो ॥१३॥
राजा बाहेर दवडुनी ।
पाहे आमुचाचि धणी ॥१४॥
नगरलोकांसी फिरवुनी ।
राव निघाला तेथुनी ॥१५॥
अलंकार देखियेला ।
मागें विश्वामित्र आला ॥१६॥
माझ्या राज्यांतील संपत्ती ।
तारामती धरिली हातीं ॥१७॥
घेई भूषण उतरोनी ।
म्हणे नामयाची जनी ॥१८॥
