ऋषि म्हणेरे समर्था – संत जनाबाई अभंग – २२६
ऋषि म्हणेरे समर्था ।
असो स्वप्नींची हे वार्ता ॥१॥
इच्छा धरुन आलों येथें ।
औट तुक दे कनकातें ॥२॥
कृपा करुन द्याल जरी ।
उदक घालीं माझे करीं ॥३॥
दया करा आम्हांवरी ।
आलें पाहिजे नगरीं ॥४॥
थें संकल्पावांचून ।
नाहीं होत माझें येणें ॥५॥
रायें घेउनी जीवन ।
ऋषि हस्तकीं घालून ॥६॥
विश्वामित्र शिविकासनीं ।
राव चालिला घेउनी ॥७॥
मार्गी वाद्यांचा लाघव ।
अयोध्येसी आला राव ॥८॥
राव प्रवेशला नगरीं ।
विश्वामित्र बैसला द्वारीं ॥९॥
दंड पडताळूनि हातीं ।
लक्षियेली तारामती ॥१०॥
उभी थरथरां कांपत ।
राया जाणविली मात ॥११॥
राव म्हणे ऋषेश्वर ।
कोण्या अन्यायानें मार ॥१२॥
केला संकल्प आम्हांसी ।
नाहीं दिलें द्क्षणेसी ॥१३॥
दान न देतां आम्हांसी ।
तूं कां गेलासी सदनासी ॥१४॥
हात बांधोनियां राया ।
दंडहस्तें मारी तया ॥१५॥
तंव आला रोहिदास ।
चरणीं ठेवी मस्तकास ॥१६॥
येरु रक्तांबर नयन ।
पुसे कवणाचा कवण ॥१७॥
राव म्हणे कुळभूषण ।
आहे आमुचा नंदन ॥१८॥
राजा पाचारी भांडारी ।
आणा कनकातें झडकरी ॥१९॥
मज दिलें राज्यदान ।
तेंचि घेसी तूं परतोन ॥२०॥
छत्र मुद्रा सिंहासन ।
ऋषि हस्तकीं ओपून ॥२१॥
हें तों आलें राज्यदानें ।
औट भार कनक देणें ॥२२॥
धनवत सौदागर ।
उभे रायाचे समोर ॥२३॥
धन देतों जी अपार ।
सोडा रायाला सत्वर ॥२४॥
विश्वामित्र म्हणे त्यांसी ।
काय करावें द्रव्यासी ॥२५॥
क्षितिवरी जितकें धन ।
तेंहि माझेंचि संपूर्ण ॥२६॥
नाहीं कोणाचा उपाव ।
जनी म्हणे रक्षील देव ॥२७॥