संत एकनाथ अभंग १३२४ते१५३० – संत एकनाथ गाथा
१३२४
नामपाठें ओहं सोहं कोहं खादलें । परब्रह्मा लक्षिलें नामपाठें ॥१॥
अहं अहंपण सोहं सोहंपण । नाम हेंचि खूण नामपाठें ॥२॥
जनार्दनाचा एका कोहंपणा वेगळा । जनार्दनें कुर्वाळिला अभय दानीं ॥३॥
हे पण वाचा: संत एकनाथांची संपूर्ण माहिती
१३२५
नामपाठ गीता नामपाठ गीता । नाम पाठ गीता गाय सदा ॥१॥
हाचि बोध सोपा अर्जुना उपदेश । नामपाठें क्लेश सर्व गेले ।२॥
जनार्दनाचा एका वाचे गाये गीता । हारपली चिंता जन्मरण ॥३॥
१३२६
नामपाठें गीता ज्ञानेश्वरी होय । स्मरे तूं निर्भय ज्ञानदेवी ॥१॥
नामपाठें सोपीं अक्षरें ती उच्चार । ज्ञानेश्वरी उच्चार करी वाचे ॥२॥
जनार्दनाचा एका ज्ञानेश्वरवरी ध्याय । तेणें मुक्त होय युगायुगीं ॥३॥
१३२७
नामपाठ ज्ञानदेवी नामपाठ तूं करीं । चुकें वेरझारी चौर्यांशीची ॥१॥
ऐसें वर्म सोपें सांगो जगा गुज । ज्ञानेश्वरी निजीं जपों आधीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका चरणीं विनटला । धन्य धन्य झाला ज्ञानदेवी ॥३॥
१३२८
नामपाठें वर्म वेदींचें तें कळे । नाम पाठबळें शास्त्रबोध ॥१॥
या दोहींचेंवर्म ज्ञानदेवी जाणा । जपें कां रे जना हृदयीं सदा ॥२॥
जनार्दनाचा एक विनित हो उनी । आठवितो मनी ज्ञानदेवा ॥३॥
१३२९
नामपाठें संदेह सर्व हा जाईल । गामपाठ गाईल प्रेमभावें ॥१॥
नामपाठ सोपा नामपाठ सोपा । अहर्निशीं बापा जप करी ॥२॥
जनार्दनाचा एका ठेउनी विश्वास । नामपाठ निजध्यास करीं सदा ॥३॥
१३३०
नामपाठ साधन याहुनी आहे कोण । कासयासी पेणें स्वर्गवास ॥१॥
जन्म देई देवा जन्म देई देवा । गाईन मी देवा नामपाठ ॥२॥
जनार्दनाचा एका बोलतसे वाणी । नामपाठें जनीं जनार्दन ॥३॥
१३३१
नामपाठ युक्ति भाविकां प्रतीती । लोभिया विरक्ती नामपाठें ॥१॥
नामपाठें याग नामपाठ योग । नामपाठें भोग सरे आधीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका भोगातीत झाला । म्हणोनि वोळला जनार्दन ॥३॥
१३३२
नामपाठें मोक्ष पाविजे तत्त्वतां । आणिक तें आतां साधन नाहीं ॥१॥
नामपाठ सार नामपाठ सार । न करी विचार आणिक दुजा ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठ गाय । आदरें नाचताहे संतापुढें ॥३॥
१३३३
नामपाठें संत पावले विसांवा । आणिक नाहीं ठेवा दुजा कांहीं ॥१॥
नामपाठें सिद्धि येईल हातां । मोक्षमार्ग तत्त्वतां नामपाठें ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठें तरला । उद्धार तो केला जडजीवां ॥३॥
१३३४
नामपाठे युक्ती साधन समाप्ती । नोहे दुजी प्रीति नामपाठें ॥१॥
आणिक खटपट कासया बोभाट । नामपाठ वाट वैकुंठाची ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठें रंगला । आनंदें वहिला नाचतसे ॥३॥
१३३५
नामपाठ मंत्र सर्वांत पैं श्रेष्ठ । तेणें तें वैंकुठ सरतें केलें ॥१॥
नामपाठें साधे साधन तत्त्वतां । मोक्ष सायुज्यता हातां लागें ॥२॥
जनार्दनाचा एका प्रेमें नाम गाय । उभारुनी बाह्म सांगतसे ॥३॥
१३३६
नामपाठ करितां आनंद मानसें । योगयाग राशीं पायां लागे ॥१॥
आनंदें आवडी नामपाठ गाय । उभा तारिता बाह्मा जना ॥२॥
जनार्दनाचा एका सांगे जगाप्राती । नामपाठें विश्रांती होईल जना ॥३॥
१३३७
नामपाठ पसारा घे रे मुखें सदा । कळिकाळाची बाधा तुज नोहे ॥१॥
नाम तें सोपें नाम तें सोपें । नाम तें सोपें विठ्ठलाचें ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठ वाणी । कीर्ति त्रिभुवनी नाममाठें ॥३॥
१३३८
नामपाठ कसवटी अखंड ज्याचे मुखीं । तोचि झाला इहीं जनीं ॥१॥
नामपाठ धन्य नामपाठ धन्य । नामपाठ धन्य कालीमाजीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठें मिरविला । श्रीरंग वरला नामपाठें ॥३॥
१३३९
नामपाठे ज्ञान नामपाठें ध्यान । नामपाठे मन स्थिर होय ॥१॥
जगांत हें सार नामपाठ भक्ती । आणिक विश्रांती नाहीं नाहीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका अखंड नाम गाय । हर्ष नाचताहे प्रेमे रंगीं ॥३॥
१३४०
नामचेनि पाठें जाती पैं वैकुंठी । आणिक खटपटी न तरती ॥१॥
आठवा नामपाठ आठवा नामपाठ । वाउगा बोभाट करुं नका ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठें तरला । जनार्दन जोडला गुरु मज ॥३॥
१३४१
संसार पाल्हाळ सांगती परिकर । नामपाठ सार सिद्धवरी ॥१॥
न करी आळस नामपाठ गातां । तुटे भवचितां नाना व्याधीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका जनार्दन चरणीं । भासे जनीं वनीं जनार्दन ॥३॥
१३४२
नामपाठ नित्य एक नेमें गायें । हरिकृपा होय तयावरी ॥१॥
अंतरीं बाहेरी रक्षी नारायण । आलिया विघ्न निवारी साचें ॥२॥
जनार्दनाचा एका प्रचीत घेउनी । गात असे वाणी नामपाठ ॥३॥
१३४३
नामपाठ गंगा नामपाठ सरिता । सागर जाती भंगा नामपाठें ॥१॥
नामपाठ सरिता सागर संगम । देवभक्त नाम तिन्हीं बोध ॥२॥
जनार्दनाचा एका करितो मार्जन । त्रिवेणीं स्नान पुण्य जोडे ॥३॥
१३४४
नामपाठ श्रेष्ठ तीर्थाचे तें तीर्थ । वदे तूं चितारहित सर्वकाळ ॥१॥
काळाचें तें काळ नामपाठ गात । काळ हा तयास नमस्कारी ॥२॥
जनार्दनाचा एका काळा बांधी चरणीं । म्हणोनी जनार्दनीं विनटला ॥३॥
१३४५
नामपाठ श्रेष्ठ तीर्थाचें तें तीर्थ । वदे तूं चितारहित सर्वकाळ ॥१॥
काळांचे तें काळ नामपाठ गात । काळ हा तयास नमस्कारी ॥२॥
जनार्दनाचा एका काळा बांधी चरणीं । म्हणोनी जनार्दनीं विनटला ॥३॥
१३४६
नामपाठ यश कीर्ति नामपाठें । तो जाय वैकुंठा हेळामात्रें ॥१॥
न करी रे जना आळस मानसीं । नामपाठ अहर्निशी जपे सदा ॥२॥
जनार्दनाच एका सांगतो आदरें । नामपाठ स्मरे वेळोवेळां ॥३॥
१३४७
आणिक साधन नाहीं नाहीं जगीं । नामपाठ वेगीं गाय जना ॥१॥
तुटली बंधनें खुंटलें पतन । नामपाठ खुण वैकुंठाची ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठें रंगला । भोळ्या भाविकाला नामपाठ ॥३॥
१३४८
चंचळ तें मन मुष्टीमाजी धरी । नामपाठ हरि गाये सदा ॥१॥
जोडेल सर्व सिद्धि तुटेल उपाधी । नामपाठी आधींभावें गाय ॥२॥
जनार्दनाचा एका निश्चयें करुनीं । नामपाठ निर्वाणीं जपतसे ॥३॥
१३४९
नामपाठ स्नान नामपाठ दान । नामपाठ ध्यान जनार्दन ॥१॥
नामपाठ संध्या नामपाठ कर्म । नामपाठें धर्म सव जोडे ॥२॥
जनार्दनाचा एका करी नामपाठ । आणिक नाहें श्रेष्ठ नामेंविण ॥३॥
नामपाठ संध्येतील चोवीस नामांचा नामोच्चार
१३५०
नामपाठ केशव वदा नित्य वाचे । सार्थक देहांचे सहजासहज ॥१॥
आठवी केशव आठवीं केशव । ठेवी तूं भाव केशवचरणीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका केशवीं विनटला । प्रेमें तो दाटला हृदयामाजीं ॥३॥
१३५१
नामपाठ नारायण वदे सर्वकाळ । काळाच तो काळ नारायण ॥१॥
नारायण गाय नारायण ध्याय । नारायण पाहे सर्वाठायीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका नारायणीं प्रेम । आणिक नाहीं प्रेम दुजा कांहीं ॥३॥
१३५२
नामापाठ माधव सदा तूं उच्चारी । माधव अंतरीं धरुनी राहे ॥१।
माधवा माधवा आठवी यादवा । आणिक धांवा धांवा करुं नको ॥२॥
जनार्दनाचा एक माधवीं मुराला । वसंत तयाला जनार्दन ॥३॥
१३५३
नामपाठ गोविंद हाचि लागो छंद । न करी भेदाभेद हृदयामाजीं ॥१॥
गोविंद नाम गाय गोविंद नाम गाय । गोविंद नाम गाय हृदयीं सदा ॥२॥
जनार्दनाचा एका हृदयीं ध्यायें सच्चित्ता । गोविंद गीतीं सुख जोडे ॥३॥
१३५४
विष्णुनामपाठ करी वेळोवेळां । पाहे तूं सावळा विष्णुसखा ॥१॥
विष्णुनाम गाय अंतरी सर्वदा । तुटें जन्मजरा बाधा येणें नामें ॥२॥
जानर्दनाचा एका विष्णुरुप देखा । जनार्दन सखा एकरुप ॥३॥
१३५५
नामपाठें मधुसुदन वाचे । अनंत जन्माचें दोष जाती ॥१॥
मधुनामे जैसा मोक्षकेशी वेधु । तैसा तूं बोधूं धरीं देहीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका मधुर बोले वाणीं । मधुसूदन चरणीं देउनी दिठी ॥३॥
१३५६
नामपाठ त्रिविक्रम वदे तूं रे वाचे । अनंत जन्माचे दोष जाती ॥१॥
बळीये द्वारी त्रिविक्रम उभा । नाम पाठें उभा तुजपुढें ॥२॥
जनार्दनाचा एका त्रिविक्रमीं वंदी । साधन उपाधी नेणें आन ॥३॥
१३५७
नामपाठें वामन अक्षरें तीं तीन । आणिक योगसाधन आन नाहीं ॥१॥
वदे तूं वामन वदे तूं वामन । विषय वमन करुनि सांडि ॥२॥
जनार्दनाचा एका नसे तो पारखा । वामन तेणें सखा जोडियेला ॥३॥
१३५८
नाम तें सार श्रीधरांचे वाचे । कोटी जन्माचें दोष जाती ॥१॥
जपें तूं आवडी धरुनियां गोडी । युगाऐसीं धडी करुनियां ॥२॥
जनार्दनीं एका श्रीधर निजसखा । नोहे तो पारखा जनार्दनीं ॥३॥
१३५९
नाम हृषिकेश गाये सावकाश । धरुनि उदास देहाअशा ॥१॥
जाईल जाईल देह नाशिवंत । नाम तें शाश्वत हृषिकेश ॥२॥
जनार्दनाचा एका नाम गाय सदा । पंचभूत बाधा तेणे नोहे ॥३॥
१३६०
नाम तें सोपें पद्मनाभ पाठ । करी तूं बोभाट दिवसनिशीं ॥१॥
चौसष्ट घडियामाजीं जपें नामावली । कळिकाळ टाळी मारुं न शके ॥२॥
जनार्दनाचा एक नामीं तो निर्भय । कळिकाळ वंदी पाय जन्मोजन्मी ॥३॥
१३६१
दामोदर गावा दामोदर पहावा । दामोदर सांठवा हृदयमाजीं ॥१॥
गोपीराजी ध्यान दामोदरीं मन । चुकलें बंधन नाम घेतां ॥२॥
जनार्दनाचा एका दामोदरी मिनला । कृतकृत्य झाला उभय लोकीं ॥३॥
१३६२
नाम तें सोपें संकर्षण जपे । आणिक संकल्पें धरुं नको ॥१॥
धरितां संकल्प नाशिवंत बापा । नाम जप सोपा मंत्रमार्ग ॥२॥
जनार्दनाच एक बोले लडिवाळ । जनार्दन कृपाळ जगीं तोची ॥३॥
१३६३
वासुदेव नाम प्रातःकाळीं वाचे । धन्य जन्म त्यांचें सुफळ सदा ॥१॥
वाहतां टाळीं मुखीं नाम सार । वासुदेव उच्चार करी आधीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका एकपणें देखा । जनार्दन सखा जोडियेला ॥३॥
१३६४
नाम जप वाचा प्रद्युम्न साचा । न करी नामाचा आळस कदा ॥१॥
संसारयातना जाती पां निर्धारें । नाम निरंतर जपें आधीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका त्रैलोक्याचा सखा । झाली पूर्ण कृपा जनार्दन ॥३॥
१३६५
नाम अनिरुद्ध जगीं तें प्रसिद्ध । ओहं सोहं बोध गिळोनि गाय ॥१॥
अहंकार सांडी नाम मुखें मांडी । साधन देशधडी करुनी जपें ॥२॥
जनार्दनाच एक साधन सारुनी । जनार्दनचरणीं विनटला ॥३॥
१३६६
नामपुरुषोत्तम घेई तूं आवडी । यातना कल्पकोडी नाहीं तुज ॥१॥
नाम हें आठवी नाम हें आठवी । हृदयीं सांठवी पुरुषोत्तम ॥२॥
जनार्दनाचा एका पारखी नेटका । पुरुषोत्तम सखा जोडिलासे ॥३॥
१३६७
नाम तूं अधोक्षज घेई सर्वकाळ । महाकाळ काळ अधोक्षज ॥१॥
नामीं धरुनी प्रीति आठव सर्वदा । नाहीं तुज बाधा जन्मोजन्मीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका प्रेमें विनटला । आपुलासा केला जनार्दन ॥३॥
१३६८
नाम नारसिंह नाम नारसिंह । भक्तांसी तो सम सर्वकाळ ॥१॥
जपे तो प्रल्हाद आवडी तें नाम । पावला सर्वोत्तम तयालागीं ॥२॥
जनार्दनाचा एका रुप तें पाहुनी । नारसिंहचरणीं मिठी घाली ॥३॥
१३६९
वंदें तूं अच्युत सर्वकाळ सदा । मायापाश बंध तुटोनि जाय ॥१॥
करी कां रे नेम धरीं का रे प्रेम । अच्युताचें नाम वंदे सदा ॥२॥
जनार्दनाचा एका अच्युत पै झाला । सप्रेमे रंगला प्रेमें रंगीं ॥३॥
१३७०
नाम जनार्दन रुप जनार्दन । ध्यान जनार्दन सर्व मज ॥१॥
माय जनार्दन बाप जनार्दन । जन जनार्दन सर्व मज ॥२॥
जनार्दनाचा एका जनार्दन देखा । जनीं वनीं सखा जनार्दन ॥३॥
१३७१
नाम उपेंद्र सर्व देवांचा तो इंद्र । शुभ काळ वक्त्र जप सदा ॥१॥
तें नाम सोपें जपें कां रे वाचे । अहर्निशी साचें नाम जप ॥२॥
जनार्दनाचा एका एकाभावें नटला । हृदयीं सांठ विला जनार्दन ॥३॥
१३७२
नाम हरिहर संसार तो हरी । सबाह्म अभ्यंतरीं हरि माझा ॥१॥
हरिनाम जपें हरिनाम जपें । ते वर्म सोपें हरि जपें ॥२॥
जनार्दनाचा एका हरिचरणीं देखा । सुखासुख सुखा अनुभवला ॥३॥
१३७३
नाम श्रीकृष्ण उद्धवें साधिलें । चोविस नामें झालें जप पवे ॥१॥
आठवा श्रीकृष्ण आठवा श्रीकृष्ण । आठवा श्रीकृष्ण वेळोवेळां ॥२॥
जनार्दनाचा एका श्रीकृष्ण निजसखा । जनार्दनें देखा दावियेला ॥३॥
१३७४
नामपाठविठ्ठल पंचविसावा वाचे । सार्थक जन्माचेंजालें जालें ॥१॥
विठ्ठल विठ्ठल वदतां वो वाचे । सार्थक जन्माचें झालें साचें ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठ गाय । विठ्ठल विठ्ठल ध्याये वेळोवेळां ॥३॥
१३७५
झाला नामपाठ झाला नामपाठ । मोक्षमार्ग वाट सोपी झाली ॥१॥
आवडी आदरें नामपाठ गाये । हरिकृपा होय तयावारी ॥२॥
जनार्दनाचा एका नामपाठें निका । तोडियेली शाखा अद्वैताची ॥३॥
१३७६
क्षीरसागर सांडोनि हरि । कीर्तनी उभा सहपरिवारी । लक्ष्मी गरुड कामारी । होती तया कीर्तनीं ॥१॥
आलिया विघ्न निवारी आपण । शंख चक्र गदा हाती घेऊन । सुदर्शन कौस्तुभ मंडित जाण ॥२॥
गरुडतिष्ठे जोडिल्या करीं । लक्ष्मी तेथें कामारी । ऋद्धिसिद्धि सहपरिवारी । तिष्ठताती स्वानंदें ॥३॥
कीर्तनगजरें वाहे टाळीं । महादोषांची होय होळी । एका जनार्दनीं गदारोली । नामोच्चार आनंदें ॥४॥
१३७७
श्रीशंभुचें आराध्य दैवत । क्षणीं वैकुंठीं क्षीरसागर । जयालागीं योगी तप तपती समस्त । तो सांपडला आम्हां कीर्तनरंगांत ॥१॥
धन्य धन्य कीर्तन भूमंडळी । महादोषां होतसे होळी । पूर्वज उद्धरती सकळीं । वाहतां टाळी कीर्तनीं ॥२॥
पार्वतीसी गुज सांगे आपण । शंकर राजा बोलें वचन । माझें आराध्य दैवत जाण । कीर्तनरंगणीं उभे आहें ॥३॥
मी त्रिशूळ पाशुपत घेउनी करीं । कीर्तनाभोंवतीं घिरटी करी । विघ्ना हाणोनि लाथा निवारी । रक्षी स्वयें हरिदासां ॥४॥
त्याचे चरणींचें रज वंदी आपण । हें पार्वतीसी सांगे गृह्मा ज्ञान । एका जनार्दनीं शरण । कीर्तनरंगी नाचतसें ॥५॥
१३७८
कीर्तनाची मर्यादा कैसी । देव सांगे उद्धवासी ॥१॥
गावें नाचावें साबडें । न घालावेंकोडें त्या कांहीं ॥२॥
मिळेल तरीं खावें अन्न । अथवा पर्णे ती भक्षुन ॥३॥
जाईल तरी जावो प्राण । परी न सांडोवे कीर्तन ॥४॥
किर किर आणूं नये पाठी । बोलुं नये भलत्या गोष्टी ॥५॥
स्वये उभा राहुन । तेथें करी मी कीर्तन ॥६॥
घात आलिया निवासी । माता जैसी बाळावरी ॥७॥
बोलें उद्धवासी गुज । एका जनार्दनीं बीज ॥८॥
१३७९
उद्धवा तूं करी कीर्तन । अनन्यभावें माझे भजन । नको आणीक साधन । यापरतें सर्वथा ॥१॥
धरी प्रेम सदा वाचे । कीर्तनरंगीं तूं नाचे । मी तूं पण साचें । अंगीं न धरीं कांहीं ॥२॥
भोळे भोळे जन । गाती अनुदिनीं कीर्तन । तेथें अधिष्ठान । माझें जाण सर्वथा ॥३॥
नको चुकूं तया ठायीं । वसे सर्वदा मीही । एका जनार्दनीं पाहीं । किर्तनी वसें सर्वदा ॥४॥
१३८०
नारदें केलासे प्रश्न । सांगतसे जगज्जीवन । कलीमाजी प्रमाण । कीर्तन करावें ॥१॥
महापापीया उद्धार । पावन करती हरिहर । ब्रह्मादि समोर । लोटांगण घालिती ॥२॥
श्रुति स्मृति वाक्यार्थ । कीर्तन तोचि परमार्थ । शास्त्रांचा मथितार्थ कीर्तनपसारा ॥३॥
एक शरण जनार्दन । किर्तनें तरती विश्वजन । हें प्रभुंचे वचन । धन्य धन्य मानावें ॥४॥
१३८१
कीर्तनाची देवा आवडी । म्हणोनी धांवे तो तांतडी ॥१॥
सुख कीर्तनींअद्भुत आहे । शंकरराज जाणताहे ॥२॥
गोडी सेविती संतजन । येरां न कळे महिमान ॥३॥
ऐसा कीर्तनसोहळा । एका जनार्दनीं पहा डोळां ॥४॥
१३८२
श्याम चतुर्भुज पीतांबरधारी । शंख चक्र मिरवे करीं ॥१॥
आला पुंडलिका कारणें । आवडी कीर्तनें धरुनीं ॥२॥
युगे अठ्ठावीस जाली । न बैसे उभा सम पाउली ॥३॥
कीर्तनीं धरुनियां हेत । उभा राहिला तिष्ठत ॥४॥
एका शरण जनार्दनीं । अनुदिती करा किर्तन ॥५॥
१३८३
कीर्तनाची आवडी देवा । वैकुंठाहुनी घाली धांवा ॥१॥
नवल वैकुंठीच नसे । तो कीर्तनीं नाचतसें ॥२॥
भाळ्याभोळ्यासाठीं । धावें त्याच्या पाठोपाठीं ॥३॥
आपुलें सुख तया द्यावें । दुःख् आपण भोगावे ॥४॥
दीनानाथ पतीतपावना । एका जनार्दनीं वचना ॥५॥
१३८४
गरुड हनुमंतादि आपण । सामोरा येत जगज्जीवन ॥१॥
आवडी कीर्तना ऐशी । लक्ष्मी तेथे प्रत्यक्ष दासी ॥२॥
मोक्षादिकां नव्हें वाड । येरा कोण वाहे काबाड ॥३॥
एका जनार्दनीं भुलला । उघडा कीर्तनी रंगला ॥४॥
१३८५
देवासी तो मुख्य कीर्तनाची गोडीं । म्हणोनियां उडी घाली स्वयें ॥१॥
नावडे तया आणिक संकल्प । कीर्तनीं विकल्प करितां क्षोभे ॥२॥
साबडे भाळे भोळे नाचताती रंगी । प्रेम तें अंगी देवाचिये ॥३॥
एका जनार्दनीं धांवे लवलाहे । न तो कांहीं पाहे आपणातें ॥४॥
१३८६
देखोनि कीर्तनाची गोडी । देव धांवे लवडसवडी ॥१॥
वैकुंठीहुनि आला । कीर्तनींतो सुखें धाला ॥२॥
ऐसा कीर्तनाचा गजर । देव नाचतासे निर्भर ॥३॥
भुलला कीर्तनीं । एका शरण जनार्दनीं ॥४॥
१३८७
देवासी प्रिय होय कीर्तन । नाचे येऊन आनंदे ॥१॥
न विचारी यतीकुळ । असोत अमंगळ भलतैसे ॥२॥
करिती कीर्तन अनन्यभावें । ते पढिये जीवेंभावें ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । कुळें पावन होती कीर्तनीं ॥४॥
१३८८
देवासी दुजे नावडे सर्वथा । करितां हरिकथा समाधान ॥१॥
येऊनिया नाचे कीर्तनीं सर्वदा । निवारी आपदा सर्व त्याची ॥२॥
भाविकांसाठी मोठा लोभापर । नाचतो निर्भर कीर्तनांत ॥३॥
एका जनार्दनीं आवडे कीर्तन । म्हणोनि वैकुंठसदन नावडेची ॥४॥
१३८९
नावडे वैकुंठ शेषशयन । वैष्णव संतजन आवडले ॥१॥
रमा म्हणे कैसी नवल परी । देव भुलले वैष्णवाघरीं ॥२॥
जो नातुडे ध्यानीं समाधीसाधनीं । तो स्वानंदें कीर्तनीं नाचतसें ॥३॥
जो यज्ञावदानीं कांहीं नेघे माये । तो द्वादशीं क्षीराब्धी उभ उभ्या खाये ॥४॥
लक्ष्मी म्हणे देव आतुडे कवणें बुद्धी । वैष्णवांची सेवा करावी त्रिशुद्धि ॥५॥
वैष्णवाघरें लक्ष्मी कामारी । एका जनार्दनीं देव दास्यत्व करी ॥६॥
१३९०
योगीयांचे चिंतनी न बैसे । यज्ञ यागादिकांसीं जो न गिवसे । तो भाविकांचें कीर्तनासरिसें । नाचतसें आनंदें ॥१॥
तो भाविकांचे कीर्तनीं आपुलें । सुख अनुभवी वहिलें । प्रेमें ब्रह्मानंदी डोले । वैष्णावांचें सदनीं ॥२॥
यज्ञांचें अवदानीं न धाये । तो क्षीरापतीलागीं मुख पसरुनि धांवें । केवढें नवले सांगावें । या वैष्णवसुखाचें ॥३॥
सुख येतें समाधानीं । म्हणोनि सुख जनार्दनीं । एका जनार्दनाचे चरणीं । सप्रेमें विनटला ॥४॥
१३९१
तेजाचें तेजस रुपाचें रुपस । वैकुंठनिवास पंढरीये ॥१॥
पाहतां चित्त निवे मनाचें उन्मन । तें समचरण विटेवरी ॥२॥
आदि अंत नाहीं पाहतां प्रकार । तो हा सर्वेश्वर भीमातटीं ॥३॥
योगी चिंतिती अखंडता मनीं । तें उभे असें रंगणीं वैष्णवांचें ॥४॥
समाधी अष्टांग साधनें साधिती । तो मागे क्षीरापती आपुल्या मुखें ॥५॥
एका जनार्दनीं भावाचा लंपट । सांडोनि वैकुंठ कीर्तनीं डोले ॥६॥
१३९२
नाभीकमळीं चतुरानन । न कळे तया महिमान । तो साबडे कीर्तन । तेथें नाचे सर्वदा ॥१॥
नातुडे जो सदा ध्यानीं । योगयाग यज्ञहवनीं । अष्टांग योग करिता साधनीं । न लाभेचि सर्वथा ॥२॥
भागले वेद गीती गाता । श्रमलीं शास्त्रें वेवादतां । पुराणें तो सर्वथा । तया न कळे महिमान ॥३॥
तो उभा भीमातीरीं । भक्त करुणाकर श्रीहरी । एका जनार्दनीं विनंति करी । वास देई हृदयीं ॥४॥
१३९३
मधुपर्कादिक नावडे पूजन । आवडे कीर्तन भाविकांचें ॥१॥
शंखचक्रादिक नावडती मनीं । वोडवितसे पाणी भाजीपाना ॥२॥
लक्ष्मीसारखी नावडती जीवा । आवडे या देवा तुळशी बुक्का ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तनीं नाचे । आणिक सुख त्याचे नये मना ॥४॥
१३९४
कीर्तनें तोषे अधोक्षज । राखी लाज भक्तांचीं ॥१॥
धावें द्रौपदीचें पानासाठीं । भीड मोठी कीर्तनाची ॥२॥
दहा गर्भवास सोसले । उणें नाहीं आलें भक्तांचें ॥३॥
एका विनवी जनार्दनीं । कीर्तनीं प्राणी धन्य होती ॥४॥
१३९५
जन्ममरणाचें निवारेल दुःख । करितां देख कीर्तन ॥१॥
नारद प्रल्हाद अंबऋषी । विनटले कीर्तनासी ॥२॥
व्यास शुक वामदेव । धरिती भाव कीर्तनीं ॥३॥
एका त्याचा दास खरा । करी पसारा कीर्तन ॥४॥
१३९६
महा पापराशी तरले कीर्तनीं । प्रत्यक्ष पुराणीं वंद्य जाले ॥१॥
वाल्हा अजामेळ तारिली गणिका । त्रैलोक्यीं देखा सरते जाले ॥२॥
कीर्तनीं दोष पळती रानोरान । यापरतें आन दुजें नाहीं ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तन सार । तेणें पैलपार उतरलों ॥४॥
१३९७
कीर्तनाची आवडी मोठी । प्रेमें देव घाली मिठी ॥१॥
कीर्तन प्रिय पैं गोविंदा । आदरें पूजितो नारदा ॥२॥
कीर्तन करिता अभेदु । आदरें रक्षिला प्रल्हादु ॥३॥
राजेंद्र करी नामस्मरण । धांवण्या धांवे नारायण ॥४॥
एका जनार्दनीं कळवळा । भक्तालांगीं देव भोळा ॥५॥
१३९८
कीर्तनीं प्रल्हाद तरला । बिभीषण मुक्त जाला ॥१॥
ऐसा कीर्तनमहिमा । गनिका नेली निजधामा ॥२॥
तारिले वानर असुर । कीर्तनीं पावन चराचर ॥३॥
गाई गोपाळ सवंगडे । कीर्तनीं तरले वाडेंकोडें ॥४॥
अजामेळ उद्धरिला । कीर्तनीं आल्हाद भला ॥५॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । कली कल्मष नाशीं क्षण ॥६॥
१३९९
कीर्तन श्रेष्ठ कलियुगीं सेवा । तरले पातकी ते देवा ॥१॥
वाल्हा तारिला कीर्तनीं । पावन जाला त्रिभुवनीं ॥२॥
गणिका कीर्तनें तरली । मोक्षधामा ती नेली ॥३॥
अजामेळ चोखा महार । कीर्तनीं तरले अपार ॥४॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । तिन्हीं लोक जाले पावन ॥५॥
१४००
हरिकिर्तन नामोच्चर । जे नर करिती वारंवार । तया नाही संसार । ब्रह्मादि देव वंदिती ॥१॥
कीर्तनमहिमा नारदु । जाणतसे परमानंदु । जालासे सर्वां बंधु । देवा असुर मानवां ॥२॥
कीर्तनमहिमा परिक्षिती । जाणतसे परम प्रीती । अंतीं सायुज्यता मुक्ती । पावती झाली ॥३॥
कीर्तनमहिमा जाणें शुक । जाणती ते व्यासदिक । वाल्मिकादि सर्व सुख । कीर्तनें सरते ॥४॥
कीर्तनमहिमा जाणें प्रल्हादु । तोदियेला मायाकंदु । कोरडे कांष्ठी गोविंदु । प्रगटला ॥५॥
कीर्तनमहिमा जाणें बळी । याचक झाला वनमाळी । एका जनार्दनीं कली । कीर्तनें न पीडी ॥६॥
१४०१
अंतरशुद्धीचें कारण । वाचे करा हरिकीर्तन ॥१॥
देवा आवडी कैसी । धेनु धांवे वत्सा जैसी ॥२॥
कीर्तनीं तारिला गणिका । नामस्मरणें मोक्ष देखा ॥४॥
किर्तनीं तारिली गणिका । नामस्मरणें मोक्ष देखा ॥४॥
ऐशी कीर्तनाची गोडी । एका जनार्दनीं घाली उडी ॥५॥
१४०२
करितां कीर्तन श्रवण । अतर्मलाचें होत क्षालन ॥१॥
तुमचें कीर्तन पवित्र कथा । पावन होत श्रोता वक्ता ॥२॥
तुमचे कीर्तनीं आनंद । गातां तारले ध्रुव प्रल्हाद ॥३॥
कीर्तनाचा गजर होतां । यम काळ पळे सर्वथा ॥४॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । तिन्हीं देव वंदिती चरण ॥५॥
१४०३
कीर्तनीं स्वधर्म वाढे । कीर्तनीं जोडे चित्तशुद्धी ॥१॥
ऐसा महिमा कीर्तनाचा । शुक सांगे परिक्षिती साचा ॥२॥
होती पावन अधम जन । करितां कीर्तन कलियुगीं ॥३॥
एका त्याचा दासानुदास । जाती कीर्तनास आवडी जे ॥४॥
१४०४
हरिकीर्तनें चित्त शुद्ध । जाय भेद निरसुनीं ॥१॥
कामक्रोध पळती दुरी । होत भोंवरी महापापा ॥२॥
गजरें हरिचें कीर्तन । पशु पक्षी होती पावन ॥३॥
स्त्री पुरुष अधिकार । कीर्तन सार कलियुगीं ॥४॥
एका जनार्दनीं उपाय । तरावया भवनदीसी ॥५॥
१४०५
तरले तरती भरंवसा । कीर्तनमहिमा हा ऐसा ॥१॥
म्हनोनियां हरीचे दास । कीर्तन करिती सावकाश ॥२॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । आनंदें होती तें पावन ॥३॥
१४०६
धन्य धन्य तें शरीर । जेथें कथा निरंतर ॥१॥
गुण गाती भगवंतांचे । तेचि जाणावें दैवाचे ॥२॥
स्वयें बोलिले जगज्जीवन । थोर कलियुगीं कीर्तन ॥३॥
एका जनार्दनीं भले । हरिभक्तीनें उद्धरीले ॥४॥
१४०७
कीर्तनाचें थोर सुख । यदुनायक राहे उभा ॥१॥
भाळे भोळे घेती नाम । करिती आराम कीर्तन ॥२॥
नाना साधनांचे वोढी । न लगे सांकडी सोसाव्या ॥३॥
एका जनार्दनीं सोपें बहू । कीर्तनीं पाहे देवातें ॥४॥
१४०८
धन्य भाग्याचे जन इहलोकीं । कीर्तनें जाले सुखी कृतकृत्य ॥१॥
पातकी घातकी यासी सोपा पंथ । कीर्तन तरती कलीमाजी ॥२॥
योगयोग व्रत तप कल्पकोडी । कीर्तन श्रवण गोडी तेथें नाहीं ॥३॥
वेदशास्त्र पुराण श्रुतीचें आनुमोदन । करा रे कीर्तन कलीमाजीं ॥४॥
एका जनार्दनीं आल्हादें कीर्तन । करितां श्रोते वक्तें जाण पावन होती ॥५॥
१४०९
तुमचें चरित्र श्रवण । आवडी करुं तें कीर्तन ॥१॥
संसार पुसोनियां वाव । निजपद देशी ठाव ॥२॥
स्वभावें कीर्तन करितां । एवढा लाभ ये हातां ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तनं । होती पातकी पावन ॥४॥
१४१०
आवडी करितां हरिकीर्तन । हृदयीं प्रगटे जनार्दन ॥१॥
थोर कीर्तनाचें सुख । स्वयें तिष्ठेक आपण देख ॥२॥
घात आलिया निवारी । चक्र गदा घेउनी करीं ॥३॥
कीर्तनीं होऊनी सादर । एका जनार्दनीं तत्पर ॥४॥
१४११
जेथें सर्वदा कीर्तनघोष । जाती दोष पळुनी ॥१॥
यमधर्म संगे दूता । तुम्ही सर्वथा जाऊं नका ॥२॥
जेथे स्वयें हरि उभा । कोण शोभा तुमची ॥३॥
तुम्ही रहावें उभे पुढें । आलें कोडें निवारावें ॥४॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । श्रेष्ठ सर्वाहुनी जाण ॥५॥
१४१२
कीर्तनें सिद्धि कीर्तनें सिद्धि । कीर्तनें निरसे आधिव्याधी ॥१॥
कीर्तनें काया कीर्तनें माया । कीर्तनें सर्व एक ठाया ॥२॥
द्वंद्व द्वैत भेद नुरेची ठाव । कीर्तनीं तिष्ठें उभाचि देव ॥३॥
निद्रेमाजीं वोसणें देवो । म्हणें मज ठावो कीर्तनीं ॥४॥
एका जनार्दनीं कीर्तनासाठी । देव धावें भक्तापाठीं ॥५॥
१४१३
जुनाट कीर्तनमहिमा । तया काय देऊं उपमा ॥१॥
धन्य धन्य हरीचे दास । करिती आस कीर्तनीं ॥२॥
मागें तरले पुढें तरती । पहा प्रचीती पुराणीं ॥३॥
म्हणोनि एका काकुलतीं । कीर्तन करा दिनराती ॥४॥
१४१४
परपंरा कीर्तन चाली । मागुन आली अनिवार ॥१॥
उद्धवा सांगे जनार्दन । कीर्तन पावन कलीमाजीं ॥२॥
अर्जुना तोचि उपदेश । कीर्तन उद्देश सर्वथा ॥३॥
एका जनार्दनीं तत्पर । कीर्तन करावें निरंतर ॥४॥
१४१५
काळाचे तो न चले बळ । करितां कल्लोळ कीर्तनीं ॥१॥
शिव सांगे गिरजेप्रती । कीर्तनीं प्रीति धरावीं ॥२॥
सांगे शुक परिक्षिती । कीर्तनीं उद्धार पावती ॥३॥
एका अनन्य त्यांचा दास । धरतीं आस कीर्तनीं जे ॥४॥
१४१६
कीर्तनानंद चारी मुक्ती । धांवत येती घरासी ॥१॥
सोपें सार सोपें सार । कीर्तन उच्चार कलीयुगीं ॥२॥
वाहतां टाळीं कीर्तनछंदें । जाती वृंदे पातक ॥३॥
एका विनटला कीर्तनीं । भुक्तिमुक्ति लागतीं चरणीं ॥४॥
१४१७
कीर्तनासाठी चारी मुक्ती । उभ्या राबती हरिदासां ॥१॥
कलीयुगीं हेंचि सार । करावें साचार कीर्तन ॥२॥
कृता त्रेता द्वापारीं । कीर्तनमहिमा परोपरी ॥३॥
एका तयांसी शरण । कीर्तन करितीं अनुदिन ॥४॥
१४१८
वेदाचिया मतें विसरुनि कीर्तन । करती जे पठण शीण त्यांसी ॥१॥
वेदाचा अर्थ न कळेची पाठका । कीर्तनीं नेटका भाव सोपा ॥२॥
श्रुतीचेनी मतें पाहे तो उच्चार । परी सारासारविचार कीर्तनीं ॥३॥
एका जनार्दनीं पुराणाच्या गोष्टी । कीर्तन वाक्पुटीं करा सुखें ॥४॥
१४१९
नेणें वेदशास्त्र पुराण पठण । तेणें नामकिर्तन करावें ॥१॥
कलीमाजीं सोपा मार्ग । तरावया जग उत्तम हें ॥२॥
नोहे यज्ञ यागयोग व्रत । करावें व्रत एकादशी ॥३॥
एका जनार्दनीं सार । वाचे उच्चार हरिनाम ॥४॥
१४२०
एक कीर्तन करितां पंढरीसी । सुकृताच्या राशी ब्रह्मा नेणें ॥१॥
संतसमागम टाळ घोळ नाद । ऐकतां गोविंद सुख पावे ॥२॥
जनार्दनाचा एक करी विनवणी । मस्तक चरणीं ठेवितसे ॥३॥
१४२१
योगी शिणती साधनीं । पावन होती ते कीर्तनीं ॥१॥
अष्टांग धूम्रपान । तया श्रेष्ठ हें साधन ॥२॥
समाधी उन्मनी । कीर्तनीं पावन हे दोनी ॥३॥
चौदेहांसी अतीत । कीर्तनीं होतीं तें मुक्त ॥४॥
कर्म धर्म न लगे श्रम । व्यर्थ वाउगा विश्रांम ॥५॥
कीर्तन छंद निशिदिनीं । एका शरण जनार्दनीं ॥६॥
१४२२
ऐसी कीर्तनाची आवडी । प्रायश्चित्तें जाली देशधडी ॥१॥
होती तीर्थें तीं बापुडीं । मळ रोकडी टाकिती ॥२॥
ऐकोनी कीर्तनाचा गजर । ठेला यमलोकीचा व्यापार ॥३॥
यमपाश टाकिती खालीं । देखोनि कीर्तनाची चालीं ॥४॥
ऐसा कीर्तनसोहळा । एका जनार्दनीं देखे डोळीं ॥५॥
१४२३
येती कीर्तना आल्हादें । गाती नाचती परमानंदे । सुखाची तीं दोंदें । आनंदें तयासी ॥१॥
धन्य धन्य कीर्तन । धन्य धन्य संतजन । जाले कीर्तनीं पावन । परमानंदगजरीं ॥२॥
हरि कृष्ण गोविंद । हाचि तया नित्य छंद । तेणें जाय भेदाभेद । कीर्तनगजरीं ॥३॥
एका जनार्दनीं सार । कीर्तनीं केलासे निर्धार । आणिक नाहीं दुजा विचार । कीर्तनावांचोनी ॥४॥
१४२४
कीर्तन ते पूजा कीर्तन तें भक्ति । कीर्तनें होय मुक्ति सर्व जीवां ॥१॥
पातकी चांडाळ असोत भलते । कीर्तनीं सरते कलियुगी ॥२॥
कीर्तन श्रवण मनन पठण । कीर्तनें पावन तिन्हीं लोक ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तनीं आवडी । घालीतसे उडी वैकुंठाहुनी ॥४॥
१४२५
करितां भगवद्भक्ती । चारी मुक्ति पायां लागती ॥१॥
ऐसा लाभ नाहीं कोठें । कीर्तनामाजीं देव भेटे ॥२॥
योगयाग तप साधन । कासया तें ब्रह्माज्ञान ॥३॥
न लगे तीर्थाचें भ्रमण । सदा ध्यान नारायण ॥४॥
एका जनार्दनीं भक्ति । तेणें पावे उत्तम गती ॥५॥
१४२६
सेवितां कथासार अमृत । तेणें गोड जाले भक्त ॥१॥
मातले मरणातें मारिती । धाके पळती यमदुत ॥२॥
प्रेमें नाचे कथामेळीं । सुखकल्लोळीं हरिनाम ॥३॥
गर्जती नाम सदा वाचे । एका जनार्दनी तेथें नाचे ॥४॥
१४२७
कीर्तनीं आवडी जया नरा देखा । चुकतीस खेपा जन्माकोटी ॥१॥
कीर्तनीं समाधीं कीर्तनीं समाधी । पुढें आधीव्याधी कीर्तनेची ॥२॥
कीर्तनें बोध कीर्तनें सिद्धी । एका जनार्दनीं गोविंदीं कीर्तनीं ऐक्य ॥३॥
१४२८
पुरुष अथवा नारी । नाचती कीर्तन गजरीं ॥१॥
तया कोनी जें हासती । त्यांचें पूर्वज नरका जाती ॥२॥
आपुली आपण । कीर्तनीं सोडवण ॥३॥
देहीं असोनी विदेहता । कीर्तनीं होय पैं तत्त्वतां ॥४॥
ऐसा कीर्तनमहिमा । एका जनार्दनीं उपमा ॥५॥
१४२९
सर्वभावे जे झाले उदास । धरुनियां आस कीर्तनीं ॥१॥
सर्व काळ सर्व वाचे । सर्व साचें कीर्तन ॥२॥
सर्वां देहीं सर्व वेदेहीं । सर्वां वदवीं कीर्तन ॥३॥
सर्व मनीं सर्व ध्यानीं । सर्वां ठिकाणीं कीर्तन ॥४॥
सर्व देशीं सर्व गांवीं । एका भावीं कीर्तन ॥५॥
१४३०
ऐशी शांती जयासी देखा । तोचि सर्व भुतांचा सखा ॥१॥
सर्व लोकीं आवडता । जाला सरता कीर्तनीं ॥२॥
सर्व लोकीं आवडता । जाला ठायीं देखें देवो ॥३॥
सर्व दृष्टीचा देखणा । शरण एका जनार्दना ॥४॥
१४३१
हेंचि कलीमाजीं साधन । आवडी कीर्तन हरीचें ॥१॥
न घडे योगयागतप । होय अनुताप कीर्तनीं ॥२॥
भावभक्ति लागे हातीं । प्रेम धरिती कीर्तनीं ॥३॥
आवडी धरा हरिकीर्तनीं । एका शरण जनार्दनीं ॥४॥
१४३२
नरदेहा येउनी करावें कीर्तन । वाचे नामस्मरण विठ्ठलाचें ॥१॥
आणिक सायास न करी आळस । सर्वकळ सोस हाचि वाहे ॥२॥
घटिका आणि पळ न वेंची वायां । नामस्मरणीं काया झिणवावी ॥३॥
प्रपंच परमार्थ करी का रें सारखा । संसार पारखा करुनी सांडी ॥४॥
माईक हें धन इष्टमित्र सखे । अंतकाळीं पारखे अवघे चोर ॥५॥
एका जनार्दनीं न धरी भरंवसा । कोण यमपाशा चुकवील ॥६॥
१४३३
देह लावी हरिकीर्तनीं । येर कारणीं पडुं नको ॥१॥
सोडी संसाराचा छंद । कीर्तनीं गोविंद आठवा ॥२॥
होई दास संतचरंणीं । पायवणी वंदी तूं ॥३॥
काया लावी देवाकडे । येर सांकडें वारिल ॥४॥
अनुमोदन सर्वाठायीं । मन देई हरिचरणीं ॥५॥
म्हणे जनार्दनाचा एका । काया वाचा भाविका सांगत ॥६॥
१४३४
नरदेह उत्तम चांग । धरा लाग कीर्तनीं ॥१॥
वायां जाऊं नेदी घडी । करा जोडी कीर्तन ॥२॥
क्षणभंगुर हा देहो । करा लाहो कीर्तनीं ॥३॥
संसार अवघा नासे । खरें दिसे कीर्तन ॥४॥
म्हणे जनार्दनीं एका । उपाय निका कीर्तन ॥५॥
१४३५
शुद्ध ज्याचें मन । तया आवडे कीर्तन ॥१॥
येर ते पामर पातकी । दैन्यवाणें तिहीं लोकीं ॥२॥
नावडे हरीचें कीर्तन । तेथें वसे नाना विघ्र ॥३॥
एका शरण जनार्दनीं । करा कीर्तन अनुदिनीं ॥४॥
१४३६
भुललें ते प्राणी विसरले कीर्तना । अंतीं त्या पतना वारी कोण ॥१॥
जयांसी नावडे हरींचें किर्तन । ते जाणावे पाषाण कलीमाजीं ॥२॥
मागें सांगितलें संतीं अनुभवुनी । तयावया जनीं किर्तन नौका ॥३॥
एका जनार्दनीं सारांचें हें सार । कीर्तने भवपार मॄत्युलोकीं ॥४॥
१४३७
करुनी हरिकीर्तन । तेथें सेविती जे अन्न ॥१॥
ऐसे अभागी खळ । परम चांडाळ कलीयुगीं ॥२॥
हरिकथा माउली । विकिताती अर्थभुली ॥३॥
पंच महापातक । तया घडे दोष देख ॥४॥
एका जनार्दनीं । करा कीर्तन अनुदिनीं ॥५॥
१४३८
करुनी कीर्तन मागती जे द्रव्य । तें जाणावें वैधव्य विधवेचें ॥१॥
सर्व अलंकार शरीर शोभलें । वायांपरी गेलें कुंकुहीन ॥२॥
मावनानें भावें करावें कीर्तन । आनंदे वर्तन वैष्णवांपुढें ॥३॥
एका जनार्दनीं कामनीक कीर्तन । करितां पतन जन्मोजन्मीं ॥४॥
१४३९
वाउगा पसारा नेणें तो पामर । कीर्तनीं निर्धार ठेवीचिना ॥१॥
सोपें हें वर्म कीर्तन हरीचें । उच्चारी रे वाचे रामनाम ॥२॥
एका जनार्दनीं कीर्तन आदरें । सर्वभावें निर्धारें श्रवण करी ॥३॥
१४४०
जो जो काळ वेंचिता कीर्तनीं । तों तों सार्थक जनेकें होतसे ॥१॥
साधन जागा साधन जागा । पुढें दगा चुकवी ॥२॥
करी कीर्तनीं तूं वेग । तेणें संग तुटेल ॥३॥
म्हणे जनार्दनाचा एका । उपाय सोपा कलीमाजीं ॥४॥
१४४१
सप्रेम नाचोनि वाजवा टाळी । गर्जा हरिकथा नामावळी ॥१॥
ऐशी कथेची आवडी । दोष गेले देशोधडी ॥२॥
सेवितां कथामृतसार । दीनवदनें दिसे संसार ॥३॥
एका जनार्दनीं प्रेम । स्वयें सांगें पुरुषोत्तम ॥४॥
१४४२
दीन म्हणोनी नाच रे कीर्तनीं । तेणें चक्रपाणी करी कृपा ॥१॥
अनाथाचा नाथ पतीतपावन । म्हणोनी कीर्तन तया गोडी ॥२॥
एका जनार्दनीं गोडाचें तें गोड । कीर्तन सुरवाड तिहीं लोकीं ॥३॥
१४४३
अपाय उपाय न टाकी कीर्तन । सदा सर्वकाळ ध्यान रामकृष्ण ॥१॥
तयाचिये घरीं वसे नारायण । लक्ष्मी सह आपण कार्य करी ॥२॥
एका जनार्दनीं कीर्तनासाठीं । देव धांवें पाठीं त्या मागें ॥३॥
१४४४
नसे वैकुंठी हरी । नाचे कीर्तनीं परोपरी । भक्तांबरोबरी । पाठी धांवे तयाच्या ॥१॥
म्हणोनी करावें कीर्तन । तेणें तुष्टें नारायण । मनोरथ करी पुर्ण । इच्छिलें ते सर्वदा ॥२॥
आणा अनुभव मनीं । करा कीर्तन अनुदिनीं । एका जनार्दनीं । उभा असे कीर्तनीं ॥३॥
१४४५
साधन नको आणिक कांहीं । करी लवलाही कीर्तन ॥१॥
मोक्ष मुक्ती ठाके पुढें । येर अवघें तें बापुडें ॥२॥
भक्ति साधे नवरत्न । कीर्तनें होती ते पावन ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । ओहं सोहं कोहं जाती पळुन ॥४॥
१४४६
समाधीचें स्थान हरिकीर्तन । येर अवघा वांयां शीण ।
कासया गुदाग्रीं अंगुष्ठ लाऊन । खटाटोप पसारा ॥१॥
राम कृष्णा हरि वासुदेवा । हाचि छंद असो जीवा ॥धृ॥
आसन ध्यान मुद्रा लक्षण । कर्मकांड क्रिया धर्म जाण ।
वाउगें कासया भस्मलेपन । कीर्तन अंतरीं नसेची ॥२॥
माळा मुद्रा शृंगार भारी । भाळे भोळे भोदीं निरंतरीं ।
ऐशी कीर्तनमर्यादा नाहीं निर्धारीं । निरपेक्ष हरिकीर्तन ॥३॥
श्रोता वक्ता होउनी सावधान । परनिंदा परपीडा टाकून ।
कीर्तन करावें श्रवण । रामकृष्ण नामें उच्चार ॥४॥
ऐसं ऐकतां कीर्तन । समाधीसी तेथें समाधान ।
अष्टांगादि कर जोडोनि । उभें सर्वदा राहाती ॥५॥
कीर्तनें होय सर्व सिद्धी । तुटती भवपाश आधिव्याधी ।
एका जनार्दनीं नाहीं उपाधी । कीर्तनी श्रवण केलिया ॥६॥
१४४७
जें पदींनिरुपण तेंचि हृदयीं ध्यान । तेथें सहजीं स्थिर राहे मन ।
कीर्तनासी तोषोनि कळिकाळ तुष्टला । समाधीसी समाधान रे ॥१॥
कीर्तनें सिद्धि कीर्तनें सिद्धि । कीर्तनें समाधान बुद्धी ।
कीर्तनीं विनटले नारद प्रल्हाद । द्वंद्वामाजीं समाधी रे ॥२॥
कीर्त्नीं सद्भाव अखंड अहर्निशीं । पाप नरिघे त्याच्या देशीं ।
निजनामे निष्पाप अंतर देखोनीं देव तिष्ठे तयापशीं रे ॥३॥
हरिनम कीर्तनें अभिमान सरे । आणिक श्रेष्ठ आहे काज ।
सद्भावें कीर्तनीं गातां पैं नाचतां । लोकेषणा सांडीं लाज रे ॥४॥
कलीमाजी कीर्तन श्रेष्ठ पैं साधन । साच अन मानी ज्यांचें मन ।
नामासी विन्मुख जन्म त्यसी दुःख । त्या केविं होय समाधान रे ॥५॥
कीर्तानाचेनि पंथें लाजविलीं तीर्थें । जप तपासे केले मुक्त ।
हरिनामे लोधला देवाधि देवो । वैकुंठचि केलें तेथें रे ॥६॥
व्रतां तपां तीर्थों न भेटे जो पाहतां । तो कीर्तनीं सांपडे देवो ।
तनु मन प्राणें कीर्तनीं विनटले । भावा विकला वासुदेवो रे ॥७॥
एका जनार्दनीं कीर्तन भावें । श्रोता वक्ता ऐसें लाहावें ।
गर्जत नामें निशाण लागुनि । सकळिकां वैकुंठासी जावें रे ॥८॥
१४४८
सदैव आवडे ज्यां कीर्तन । धन्य पावन जगीं ते ॥१॥
ब्रह्माचारी गृहस्थाश्रमीं । करिती कीर्तन निजधामीं ॥२॥
शुद्र अथवा अति निंद्य । कीर्तनीं वंद्य सर्वथा ॥३॥
यवन मांतगादि जन । कीर्तनीं पावन कलियुगीं ॥४॥
एका शरण जीवेंभावें । सदा कीर्तन करावें ॥५॥
१४४९
दुजेंपणें पाहे तरी देवाचे चरण । आणि तें कीर्तन वैष्णवांचें ॥१॥
कीर्तनीं नाचती हरिदास प्रेमें । दुजेपणा नेमें हारुनी जाय ॥२॥
एका जनार्दनीं दुजेपणा टाकुणी । वासुदेवचरणीं लीन होई ॥३॥
१४५०
कायावाचामनें निग्रह करीं । कीर्तन सर्व भावे ऐकें निर्धारीं । अष्टांग साधन न करी । सुखें करी कीर्तन ॥१॥
देव तुष्टेल तुष्टेल । सर्वभाव तुझा पुरवेल ॥ध्रु॥
शांती क्षमा दया उन्मनी । आशा मनीषा तृष्णा दवडोनी । काम क्रोध मद लोभ बंदीखानी । घालीं नेउनी निर्धारें ॥२॥
सर्वांभुतीं समदृष्टी । पाहे सर्व एकमय सृष्टी । तरी ऐक्य कीर्तनगोठीं । परमानंदें आल्हाद ॥३॥
धरी संतांचा सांगात । कीर्तनीं करीं शुद्ध चित्त । एका जनार्दनीं वचनार्थ । राम हरि गोविंदा ॥४॥
१४५१
पाहूं गेलिये हरि जागरा । नयन लांचावले नंदकुमारा ॥१॥
तान्हया रे मनमोहना । देहगेहाची तुटली वासना ॥२॥
आदरें आवडी ऐकतां नाम । नाममात्रें जालों निष्काम ॥३॥
एका जनार्दनीं हरिकीर्तन । समाधीसी तेथें समाधान ॥४॥
१४५२
नसे वैकुंठीं अणुमात्र । नाचतां पवित्र कीर्तनीं ॥१॥
त्याचा छंद माझे मनीं । अनुदिनीं कीर्तन ॥२॥
नेणें कांहीं दुजें आतां । कीर्तनापरता छंद नाहीं ॥३॥
एका जनार्दनीं वेध । कीर्तन छंद गोड देखा ॥४॥
१४५३
आणिक तें आम्हां न दिसे प्रमाण । कीर्तनावांचून आनु नेणों ॥१॥
राम कृष्ण हरि विठ्ठल उच्चार । करुं हा गजर वाहुं टाळी ॥२॥
आनंदे नामावळी गाऊं पैं कीर्तनीं । श्रुतीं टाळ घोळ लाऊनी गजरेंसी ॥३॥
एका जनार्दनीं हाचि आम्हां छंदा । वाऊगा तो ढंग न करुं कांहीं ॥४॥
१४५४
आमुच्या स्वहिता आम्हीं जागूं । वाउग्यां न लागूं मार्गासी ॥१॥
करुं पुजन संतसेवा । हेंचि देवा आवडतें ॥२॥
तुळसीमाळा घालुं गळां । मस्तकीं टिळा चंदन ॥३॥
मुद्रा अलंकार भूषण । करुं कीर्तन दिननिशीं ॥४॥
एका जनार्दनीं न सेवूं आन । वाहूं आण देवाची ॥५॥
१४५५
मागणें तें आम्हीं मागूं देवा । देई हेवा कीर्तनीं ॥१॥
दुजा हेत नाहीं मनीं । कीर्तनावांचुनी तुमचीया ॥२॥
प्रेमें हरिदास नाचत । कीर्तन होत गजरीं ॥३॥
एका जनार्दनीं कीर्तन । पावन होती चराचर जाण ॥४॥
१४५६
धन्य धन्य कीर्तन जगीं । संत तेची सभागीं ॥१॥
गाती कीर्तनीं उल्हास । सदा प्रेमें हरिदास ॥२॥
नाहीं आणिक चिंतन । करती आदरें कीर्तन ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । जालों कीर्तनीं पावन ॥४॥
१४५७
नेणों कळायुक्ती व्युप्तत्ती सर्वथा । करुं हरिकथा नाम गाऊं ॥१॥
कलियुगामाजीं साधन वरिष्ठ । श्रेष्ठांचे तें श्रेष्ठ नाम जपुं ॥२॥
हाचि अनुभव बहुतांसी आला । म्हणोनि वर्णिला नाममहिमा ॥३॥
एका जनार्दनीं नामयज्ञ कथा । पावन सर्वथा जड मूढा ॥४॥
१४५८
एकचि नाम वाचे । श्रीरामाचें सर्वकाळ ॥१॥
पर्वत उल्लंघी पापाचे । नाम वाचे वदतांची ॥२॥
आवडी करितां कीर्तन । नासे भवाचें बंधन ॥३॥
श्रेष्ठ साधन कीर्तन । तेणें तोषें जनार्दन ॥४॥
एका जनार्दन कीर्तन । मना होय समाधान ॥५॥
१४५९
वसो कां भलते ठायीं जन । परि कीर्तन करी हरीचें ॥१॥
तोचि सर्वांमध्यें वरिष्ठ । एकनिष्ठपणें होतां कीर्तनीं ॥२॥
मनीं वसो सदा कीर्तन । अहर्निशीं ध्यान कीर्तनीं ॥३॥
पावन तो तिहीं लोकीं । एका अवलोकीं तयातें ॥४॥
१४६०
या हो या चला जाऊं कीर्तना । आनंद तेणें मना नाचती वैष्णव ॥१॥
राम कृष्ण हरि वासुदेवा । गातती प्रेमभाव आवडी आदरें ॥२॥
सुख तेथें शांती विरक्ति कोण पुसे । सबाह्म अभ्यंतरीं अवघा वासुदेव वसे ॥३॥
एका जनार्दनीं वासुदेवीं मन । जन वन तेथें अवघा जनार्दन ॥४॥
१४६१
नवल भजनाचा भावो । स्वतां भक्तांची होय देवो ॥१॥
वाचे करिती हरिकीर्तन । उन्मनी मन निशिदिनीं ॥२॥
नाहीं प्रपंचाचें भान । वाचे सदा नारायण ॥३॥
एका जनार्दनीं मुक्त । सबाह्म अभ्यंतरीं पतीत ॥४॥
१४६२
तान मान सर्वथा । तें भजन न मने चित्ता ॥१॥
वेडेंवाकुडें तुमचे नाम । गाइन सदोदित प्रेम ॥२॥
वाचा करुनी सोंवळी । उच्चारीन नामावळी ॥३॥
नाम तारक हें जनीं । व्यास बोलिले पुराणीं ॥४॥
एका जनार्दनीं जप । सुलभ आम्हां विठ्ठल नाम देख ॥५॥
१४६३
ऐसें सुख कोठें आहे । भजन सोडोनि करिशी काय ॥१॥
सोंडोनि भजनाचा प्रेमा । मुक्ति मागसी अधमा ॥२॥
सांडोनियां संतसंग । काय मुक्ति ते अभंग ॥३॥
एका जनार्दनीं मुक्ति । भजन केलिया दासी होती ॥४॥
१४६४
वाहूनिया हातीं टाळी । करुं भजन प्रेमळीं ॥१॥
विठ्ठल विठ्ठल वाचे वदूं । दुजा नाहीं आम्हां छंदु ॥२॥
जाऊं पंढरीस नेमें । संतासंगें अनुक्रमें ॥३॥
पुंडलीक चंद्रभागा । दरुशनें जाय पापभंगा ॥४॥
एका जनार्दनीं स्नान । पातकें पळती रानोरान ॥५॥
१४६५
भजन भावें गाऊं भजन भावें ध्याऊं । भजन भावें पाहूं विठोबासी ॥१॥
भजन तें सोपें भजन तें सोपें । हरतील पापें जन्मांतरींची ॥२॥
घालूं तुळशीमाळा गोपीचंदन लल्लाटीं । देखतां हिंपुटी यम पळे ॥३॥
सांडूंनियां आशा जालों वारकरी । एका जनार्दनीं पंढरी पाहूं डोळा ॥४॥
१४६६
भजन भावातें उपजवी । देव भक्तांतें निपजवी ॥१॥
ऐसा भजनेंचि देव केला । भक्त वडिल देव धाकुला ॥२॥
भक्ताकारणे हां संकल्प । भक्त देवाचाहि बाप ॥३॥
देव भक्ताचीये पोटीं । जाला म्हणोनी आवड मोठी ॥४॥
एका जनार्दनीं नवलावो । भक्ताचि कैसा जाला देवो ॥५॥
१४६७
जीव परमात्मा दोन्ही । ऐसे जाणती तेचि ज्ञानी ॥१॥
ऐसं असोनि संपन्न । सदा करिती माझे भजन ॥२॥
माझ्या भजना हातीं । उसंतु नाहीं दिवसराती ॥३॥
जन नोहें जनार्दन । एका जनार्दनीं लोटांगण ॥४॥
१४६८
हरिभजनीं घेतां गोडीं । निवारे जन्ममरण कोडी ॥१॥
भावें करितां हरीचें भजन । देवा होय समाधान ॥२॥
हरिभजनाची आवडी । काळ केला देशोधडी ॥३॥
एका जनार्दनीं भजन । भजनीं पावे समाधान ॥४॥
१४६९
हरिभजनीं घेतां गोडी । निवारे जन्ममरण कोडी ॥१॥
भावें करितां हरीचें भजन । देवा होय समाधान ॥२॥
हरिभजनाची आवडी । काळ केला देशोधडी ॥३॥
एका जनार्दनीं भजन । भजनीं पावे समाधान ॥४॥
१४७०
काया वाचा आणि मन । एक करुनी करी भजन ॥१॥
हाचि मुख्य भजनभावो । सांडीं भेद अभेदाचा ठावो ॥२॥
मना धरुनियां शांती । प्रेमें भजें कमळापती ॥३॥
एका जनार्दनीं भजन । तेणें पावसी समाधान ॥४॥
१४७१
नवल रोग पडिपाडु । गोड परमार्थ झाला कडु ॥१॥
विषय व्याधीचा उफाडा । हरिकथेचा घ्यावा काढा ॥२॥
ऐसा रोग देखोनि गाढा । एका जनार्दनीं धांवे पुढा ॥३॥
१४७२
नित्य हरिकथा वैष्णव सांगात । तोचि परमार्थ शुद्ध त्याचा ॥१॥
नाहीं कधीं द्वैत सदा तें अद्वैत । अभेदरहित सर्वकाळक ॥२॥
परमार्थसाधनीं झिजवितसें अंग । वाउगा उद्योग न करी कांहीं ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसा ज्याचा हेत । त्याचे मनोरथ पूर्ण होती ॥४॥
१४७३
करी हरिकथा टाकी दंभमान । वायंचि पतन पडूं नको ॥१॥
नामाचा विश्वास संतांचा सांगात । तेणें तुझें हित सर्व होय ॥२॥
द्रव्य दारा यांचा मानी पा विटाळ । सर्वां ठायीं निर्मळ होसी बापा ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसा धरी मार्ग । सोपा संसर्ग पूर्वजांसी ॥४॥
१४७४
धरितां श्रीहरींचें ध्यान । समाधीस समाधान ॥१॥
तो सोपा आम्हांलागी । उघडा पहा धन्य जगीं ॥२॥
कीर्तनीं नाचतो भक्तामागें । मन वेधिलें या श्रीरंगें ॥३॥
एका जनार्दनीं सुखाची भेटी । झालिया होय जन्ममरण तुटी ॥४॥
१४७५
चरणीं ठेउनि माथा संतांसी पूजावें । उगेंचि ऐकावें हरिकीर्तन ॥१॥
कलीमाजीं श्रेष्ठ कलीमाजी श्रेष्ठ । कीर्तन बोभाटें पळतीं दोष ॥२॥
न लगे नाना युक्ती व्युप्तत्तीचें वर्म । हरीचें कीर्तन सोपें बहु ॥३॥
योगयागादिक नोहें यथासांग । तेणें होय भंग सर्व कर्मां ॥४॥
एका जनार्दनीं धरुनि विश्वास । जाई तूं संतांस शरण सुखें ॥५॥
१४७६
गाजी परमानंदु मानसीं । संत भेटतां सुखराशी । कीर्तनें तारिलें सर्वांसी । विठ्ठल नामस्मरणें ॥१॥
धन्य धन्य विठ्ठल मंत्र । सोपा तीन अक्षरीं पवित्र । काळिकाळ उघडोनि नेत्र । पाहूं न शके जयासी ॥२॥
एका जनार्दनीं उघडोनि नेत्र । पाहुं न कीर्तनें प्राप्त सर्व स्थिती । जयजय रामकृष्ण म्हणती । ते तरती कालीमाजीं ॥३॥
१४७७
नित्य नवा कीर्तनीं कैसा वोढवला रंग । श्रोता आणि वक्ता स्वयें जाला श्रीरंग ॥१॥
आल्हादें वैष्णव करती नामाचा घोष । हरिनाम गर्जतां गगनीं न माये हरुष ॥२॥
पदोपदीं कीर्तनीं निवताहे जन मन । आवडी भुकेली तिनें गिळिलें गगन ॥३॥
एका जनार्दनीं गातां हरीचें नाम । निमाली इंद्रियें विषय विसरली काम ॥४॥
१४७८
उद्धवा स्वमुखें सांगे श्रीकृष्ण । संतसेवा जाण सर्वश्रेष्ठ ॥१॥
हाची योग जाण उद्धवा स्वीकारी । आणिक न करी भरोवरी साधन उद्धवा ॥२॥
योगयाग तप वत कसवटी । न करी आन गोष्टीरे उद्धवा ॥३॥
कीर्तन भजन सर्वभावें करी । जाई संतद्वारी शरणागत रे उद्धवा ॥४॥
मनींचे निजगुज सांगितलें तुज । एका जनार्दनीं निज साधे रे उद्धवा ॥५॥
१४७९
ऐका रे उद्धवा तुज सांगतों गुज । संतचरणरज वंदीं तु सहज ।
तेणें कार्य कारण होईल तुज । अंतरदृष्टी करुनी परीस निज ॥१॥
घाली लोटांगण वंदी चरण । कायावाचामनें धरुनी जीवीं ॥धृ०॥
आलीया संतजन आलिंगन देई । पुजा ती बरवी समर्पावी ।
ज्ञान ध्यान त्याचें करावें जीवीं । हेतु सर्व भावी मनीं धरी उद्धवा ॥२॥
कायिक वाचिक मानसिक भाव । अपीं तेथें जीव देहभाव ।
एक जनार्दनीं तयांचें वैभव । सांगितलें तुज उद्धवा ॥३॥
१४८०
उद्धवा तूं धर संतसमागम । तेणें भवश्रम हरे उद्धवा ॥१॥
सांगासे गुज मना धरीरें उद्धवा । आणिक श्रम वायां न करी रे तें ॥२॥
तयाची संगती उद्धवा धरावी । सेवा ते करावी काया वाचा ॥३॥
मज तयाचा वेध उद्धवा प्रसिद्ध । तूं सर्वभावें सदगद नाम घेई ॥४॥
ज्याची आवडी मजसी उद्धवा । जाई तया ठायां प्रेमभरित ॥५॥
उच्च नीच कांहीं न म्हणें उद्धवा । एका जनार्दनीं तया शरण जावें ॥६॥
१४८१
उद्धव बोले कृष्णाप्रती । ऐकोनि संतांचीं कीर्ति । धन्य वैष्णव होती । कलीमाजीं ॥१॥
तुम्हां जयाचा निजछंद । मानीतसा परमानंद । अखंड तयाचा वेध । तुमचें मनीं ॥२॥
ऐशी याची संगती । मज घडो अहोरातीं । नये पुनरावृत्ती । पुनः जन्मासी ॥३॥
हर्ष देव सांगे आपण । उद्धवा तयाचें मज ध्यान । एका जनार्दनीं शरण । ते मज आवडती ॥४॥
१४८२
मज तयांची आवड । पुरवणें लागे त्याचें कोड । गर्भवास सांकड । तयालागी उद्धवा ॥१॥
घेऊनी अवतार । करी दृष्टांचा संहार माझा हा बडिवार । तयाचेनि उद्धवा ॥२॥
माझें जप तप अनुष्ठान । देव पूजा मंत्र पठण । नाना नेमादि साधन । संत माझे उद्धवा ॥३॥
मज आणिलें नामरुपा । त्याची मजवर कृपा । दाविला हो सोपा । मार्ग मज उद्धवा ॥४॥
माझा योगयाग सर्व । संत माझें वैभव । वैकुंठादि राणीव । तयाचेनि मज उद्धवा ॥५॥
ऐसें वरिष्ठ पावन । पुनीत केलें मजलागून । एका जनार्दनीं शरण । तयांसीच उद्धवा ॥६॥
१४८३
मीही संतचरण वंदीतसे माथां । वेदादि साम्यता थोडी तेथें ॥१॥
पुराणासी धाड पडलें सांकडे । शास्त्रांचें तें कोडे उगवेल ॥२॥
अहं ब्रह्मा ऐशा श्रुति वेवादती । नेति त्या म्हणती तटस्थ ठेल्या ॥३॥
उपासनामार्ग परंपरा जाला । तो बोध तुला सांगितला ॥४॥
एका जनार्दनीं संतांचा सांगत । न चुको देऊं हित आपुलें तूं ॥५॥
१४८४
भांबावला देव संतामागें धावें । उघडाचि प्रभवे पंढरीये ॥१॥
युगें अठ्ठावीस पुंडलिकासाठीं । उभा जगजेठी विटेवर ॥२॥
यावे तया द्यावें क्षेमालिंगन । पुसावा तो शिणभाग त्यास ॥३॥
कुर्वाळुनी करें धरी हनुवटी । म्हणे मजसी भेटी तुमची झाली ॥४॥
लाघव तयासी दावी आपुले बळें । पुरवावे लळे सत्य त्याचे ॥५॥
जैशी त्याची भावना आपण पुरवी । एका जनार्दनीं गोंवी आपल्या कडे ॥६॥
१४८५
ज्या सुखाकारणें देव वेडावला । वैकुंठ सांडुनीं संतसदनीं राहिला ॥१॥
धन्य धन्य संतांचें सदन । जेथें लक्ष्मीसहित शोभे नारायण ॥२॥
सर्व सुखांची सुखराशी । संतचरणीं भुक्तिमुक्ति दासी ॥३॥
एका जनार्दनीं पार नाहीं सुखा । म्हणोनि देव भुलले देखा ॥४॥
१४८६
वैष्णवाघरीं देव सुखावला । बाहिर नवजे दवडोनि घातिला ॥१॥
देव म्हणे माझें पुरतसें कोड । संगती गोड या वैष्णावांची ॥२॥
जरी देव नेउनी घातिला दुरी । परतोनि पाहे तंव घराभीतरीं ॥३॥
कीर्तनाची देवा आवडी मोठी । एका जनार्दनीं पडली मिठी ॥४॥
१४८७
संतापोटीं देव वसे । देवा पोटीं संत असे ॥१॥
ऐसा परस्परें मेळा । देव संतांचा अंकिला ॥२॥
संतांठायीं देव तिष्ठे । देव तेथें संत वसे ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । देव तयांचा अंकित ॥४॥
१४८८
संत ते देव देव ते संत । ऐसा हेत दोघांचा ॥१॥
देव ते संत संत ते देव । हाचि भाव दोघांचा ॥२॥
संतांविण देवा कोण । संत ते जाण देवासी ॥३॥
फळपुष्प एका पाठीं । एका जनार्दनीं राहाटी ॥४॥
१४८९
संताअंकीं देव वसे । देवाअंकीं संत बैसे ॥१॥
ऐशा परस्परें मिळणी । समुद्र तरंग तैसें दोन्हीं ॥२॥
हेम अलंकारवत । तैसे देव भक्त भासत ॥३॥
पुष्पीं तो परिमळ असे । एका जनार्दनीं देव दिसे ॥४॥
१४९०
संत आधीं देव मग । हाचि उगम आणा मना ॥१॥
देव निगुर्ण संत सगुण । म्हणोनि महिमान देवासी ॥२॥
नाम रुप अचिंत्य जाण । संतीं सगुण वर्णिलें ॥३॥
मुळीं अलक्ष लक्षा नये । संतीं सोय दाविली ॥४॥
एका जनार्दनीं संत थोर । देव निर्धार धाकुला ॥५॥
१४९१
संताचा महिमा देवचि जाणें । देवाची गोडी संतांची पुसणें ॥१॥
ऐसी आवडी एकमेकां । परस्परें नोहे सुटिका ॥२॥
बहुत रंग उदक एक । यापरी देव संत दोन्ही देख ॥३॥
संताविण देवा न कंठे घडी । उभयतां गोडी एक असे ॥४॥
मागें पुढें नहो कोणी । शरण एका जनार्दनीं ॥५॥
१४९२
देवाचे सोईरे संत रे जाणावें । यापरतें जीवें नाठवी कोणा ॥१॥
पडतां संकट आठवितसे संतां । त्याहुनी वारिता नाहीं दुजा ॥२॥
म्हणोनि घरटी फिरे तया गांवीं । सुदर्शनादि मिरवी आयुधें हातीं ॥३॥
लाडिकें डिंगर वैष्णव ते साचे । एका जनार्दनीं त्याचें वंदी पाय ॥४॥
१४९३
संत देवाचा लाडका । देव तेणें केला बोडका ॥१॥
अर्थ पाहतां सखोल असे । बोडका देव पंढरी वसे ॥२॥
संत लाडका देव बोडका । म्हणे जनार्दन लाडका एका ॥३॥
१४९४
पंढरीये देव आला । संतभारें तो वेष्टिला ॥१॥
गुळासवें गोडी जैसी । देवासंगें दाटी तैसी ॥२॥
झालें दोघां एकचित्त । म्हणोनि उभाचि तिष्ठत ॥३॥
एका जनार्दनीं भाव । संतापायीं ठेविला जीव ॥४॥
१४९५
पुंडलिक संत भला । तेणें उद्धार जगाचा केला ॥१॥
तयाचे वंदावें चरण । कायावाचामनें करुन ॥२॥
उपाधिसंग तुटती व्याधी । एका जनार्दनीं समाधी ॥३॥
१४९६
अंकिला देव संतद्वारीं । भिक्षा मागें तो निर्धारीं ॥१॥
मज द्याहो प्रेमभिक्षा । देव बोले तया प्रत्यक्षा ॥२॥
नाम गाणें हेंचि दक्ष । एका जनार्दनीं प्रत्यक्ष ॥३॥
१४९७
संतचरणरज वंदुनीं तत्त्वतां । सायुज्य भक्ति माथां पाय देऊं ॥१॥
थोरीव थोरीव संतांची थोरीव । आणिक वैभव कांही नेणें ॥२॥
संतापरतें दैवत नाहीं जया चित्तीं । तोचि एकपुर्णस्थिति ब्रह्माज्ञानीं ॥३॥
संत तोचि देव जयांची वासना । एका जनार्दनीं भावना नाहीं दुजीं ॥४॥
१४९८
उघड बोलती संत । जैसा हेत पुरविती ॥१॥
मनीचें जाणती ते सदा । होऊं नेदी विषयबाधा ॥२॥
अज्ञान सज्ञान । तारिती कृपें करुन ॥३॥
संतापायें ज्याचा भाव । तेथें प्रवटेचि देव ॥४॥
एका जनार्दनींबरा । द्यावा मज तेथें थारा ॥५॥
१४९९
अभक्तां देव कंटाळती । परी सरते करीतीं तंव त्या ॥१॥
म्हणोनि महिमा त्यांचा जगीं । वागविती अंगीं सामर्थ्य ॥२॥
तंत्र मंत्रा नोहे बळ । भक्ति प्रेमळ पाहिजे ॥३॥
आगमानिगमाचा पसारा । उगाचि भारा चिंध्यांचा ॥४॥
वेदशास्त्रांची घोकणी । ती तो कहाणी जुनाट ॥५॥
पुरातन वाटा असती बहु । त्या त्या न घेऊं यामाजी ॥६॥
एका जनार्दनीं सोपा मार्ग । संतसंग चोखडा ॥७॥
१५००
उदार संत एक जगीं । वागवितीं अंगीं सामर्थ्य ॥१॥
काय महिमा वर्णू दीन । पातकीं पावन करिती जगीं ॥२॥
अधम आणि पापराशी । दरुशनें त्यांसी उद्धार ॥३॥
लागत त्यांच्या चरणकमळीं । पापतांपां होय होळी ॥४॥
एका जनार्दनीं भेटतां । हरे संसाराची चिंता ॥५॥
१५०१
संत कृपाळुं उदार । ब्रह्मादिकां न कळे पार ॥१॥
काय वानूं मी पामर । थकले सहा अठरा चार ॥२॥
नेति नेति शब्दें । श्रुति विरालिये आनंदें ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । धरा माझी आठवण ॥४॥
१५०२
स्वर्ग जयाची पायरी । मोक्ष ज्यांचा आज्ञाधारीं ॥१॥
ऐसा संतांचा महिमा । पायवणी ये शिवब्रह्मा ॥२॥
ब्रह्माज्ञानाची ती मात । कोण तया तेथें पुसत ॥३॥
भुक्ति मुक्ति लोटांगणी शरण एका जनार्दनीं ॥४॥
१५०३
मोक्षमुक्ति काकुलती । संतांप्रती येताती ॥१॥
करा माझा अंगिकार । नाहीं थार तुम्हांवीण ॥२॥
हेंचि द्यावें आम्हांलागुनी । तुमचें चरणीं वास सदा ॥३॥
एका जनार्दनीं करी विनंती । कींव भकिती संतांप्रती ॥४॥
१५०४
घालितां संतापायीं मिठी । पुर्वज वैकुंठी उद्धरती ॥१॥
ऐसा संतांचा महिमा । वानुं न शके शिवब्रह्मा ॥२॥
इच्छिलें तें फळ । जन पावती सकळ ॥३॥
एका जनार्दनीं विश्वास । संत दासांचा मी दास ॥४॥
१५०५
संतचरणींचा महिमा । कांहीं न कळें आगमां निगमां ॥१॥
ब्रह्मा घाले लोटांगण । विष्णु वंदितो आपण ॥२॥
शिव ध्यातो पायवणी । धन्य धन्य संतजनीं ॥३॥
तया संतांचा सांगात । एका जनार्दन निवांत ॥४॥
१५०६
संतसंगत घडे । सायुज्यता जोडे ॥१॥
मुक्ति लागती चरणीं । ब्रह्माज्ञान लोटांगणीं ॥२॥
एका जनार्दनीं सांगात । घडतां होय देहातीत ॥३॥
१५०७
पहातां संतसमुदाय । भुक्ति मुक्ति तेथें देव ॥१॥
जातां लोटांगणीं भावें । ब्रह्माज्ञान अंगं पावें ॥२॥
तयाचे उच्छिष्टाचा कण । शरण एका जनार्दन ॥३॥
१५०८
संतदरुशनें लाभ होय । ऐसा आहे अनुभव ॥१॥
पुराणीं महिमा सांगें व्यास । संतदया सर्वांस सारखी ॥२॥
यातिकुळ हो कां भलतें । करिती सरते सर्वांसी ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संतमहिमान वेगळें ॥४॥
१५०९
जें सुख संतसज्जनाचे पायीं । तें सुख नाहीं आणिके ठायी ॥१॥
तुकितां या सुखाचेनी तुके । पैं वैकुंठ जाले फिकें ॥२॥
पाहोंजातां लोकीं तिहीं । ऐसें न देखें आणिकें ठायीं ॥३॥
नवल या सुखाची गोडी । हरिहर ब्रह्मा घालिती उडी ॥४॥
क्षीरसागर सांडोनी पाही । अंगें धांवे शेषशाई ॥५॥
एका जनार्दनीं जाली भेटीं । सुख संतोषा पडली मिठी ॥६॥
१५१०
सुख अपार संतसंगीं । दुजें अंगीं न दिसे कोठे ॥१॥
बहु सुख बहुता परी । येथेंची सई नसेची ॥२॥
स्त्रिया पुत्र धन सुख । नाशिवंत देख शेवटीं ॥३॥
एका जनार्दनीं संतसुखा । नोहे लेखा ब्रह्मांडी ॥४॥
१५११
संतसुखा नाहीं पार । तेणें आनंद पैं थोर ॥१॥
ऐशी सुखाची वसती । सनकादिक जया गाती ॥२॥
सुखें सुख अनुभव । सुखें नाचतसे देव ॥३॥
तया सुखाची वसती । एका जनार्दनीं ध्यातसे चिंत्तीं ॥४॥
१५१२
अमृता उणें आणिता संतजन । नाम अमृत खूण पाजिताती ॥१॥
नाशिवंत यासी अमृत उपकार । अनाशिवंता नामामृतसार ॥२॥
नाशिवंत देह नाशिवंत जीव । नाशिवंत ठाव जगडंबर ॥३॥
एका जनार्दनीं संताचिये दृष्टी । नाशिवंत सृष्टी सजीव होती ॥४॥
१५१३
संत ते सोयरे जिवलग सांगाती । भेटतां पुरती सर्व काम ॥१॥
कामधेनु कल्पतरु चिंतामणी । उदार चुडामणी याहुनी संत ॥२॥
देऊं परिसाची यासी उपमा । परी ते अये समा संताचिये ॥३॥
एका जनार्दनीं संतांचा सांगात । पुरती सर्व आर्त जीवींचें जें ॥४॥
१५१४
जे या नेले संता शरण । जन्ममरण चुकलें त्या ॥१॥
मागां बहुतां अनुभव आला । पुढेंहि देखिला प्रत्यक्ष ॥२॥
महापापी मूढ जन । जाहले पावन दरुशनें ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । कॄपावंत दयाळू ॥४॥
१५१५
मागें संतीं उपकार । केला फार न वर्णवें ॥१॥
पाप ताप दैन्य गेलें । सिद्धची जाहले सर्वमार्ग ॥२॥
दुणा थाव आला पोटीं । संतभेटी होतांची ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । पावन जनीं संत ते ॥४॥
१५१६
संतांचा उपकार । सांगावया नाहीं पार ॥१॥
आपणासारिखें करिती । यातिकुळ नाहीं चित्तीं ।२॥
दया अंतरांत वसे । दुजेपणा तेथें नसे ॥३॥
उदारपणें उदार । एका जनार्दनीं निर्धार ॥४॥
१५१७
भाग्यवंत संत होती । दीन पतीत तारिती ॥१॥
नाहीं तया भाग्या पार । काय पामर मी बहूं ॥२॥
चुकविता जन्म जरा । संसारा यापासोनी ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । पतीतपावन संत तें ॥४॥
१५१८
भाग्यवंत होती संत । दीन पतीत तारिती ॥१॥
उपदेश विठ्ठल मंत्र । देती सर्वत्र सारिखा ॥२॥
स्त्रिया शुद्र अथवा बाळें । कृपा कल्लोळे एकचि ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । पतीतपावन संत होती ॥४॥
१५१९
संतांचे संगती । पाप नुरे तें कल्पांती ॥१॥
ऐसा संतांचा महिमा । नाहीं द्यावया उपमा ॥२॥
तीर्थ व्रत जप दान । अवघें टाका वोवाळुन ॥३॥
संतचरणींचे रजःकण । वंदी एका जनार्दन ॥४॥
१५२०
संतचरणीचें रजःकण । तेणें तिन्हीं देव पावन ॥१॥
ऐसा महिमा ज्याची थोरी । वेद गर्जें परोपरी ॥२॥
शास्त्रें पुराणें सांगत । दरुशनें प्राणी होती मुक्त ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । ठाव द्यावा संतचरणीं ॥४॥
१५२१
संतचरणीं आलिंगन । ब्रह्माज्ञानी होती पावन ॥१॥
इतर सहज उद्धरती । वाचे गातां ज्यांची कीर्ति ॥२॥
लाभे लाभ संतचरणीं । मोक्षसुख वंदी पायवणीं ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । उदार संत त्रिभुवनीं ॥४॥
१५२२
संताचें चरण ध्यातां । हारपली जन्मव्यथा ॥१॥
पुढती मरणाचें पेणें । चुकती जन्मजरा तेणें ॥२॥
संतसमुदाय दृष्टी । पडतां लाभ होय कोटी ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । काया कुर्वडीं संतचरणीं ॥४॥
१५२३
संतांच्या दरुशनें । तुटे जन्ममरण पेणें ॥१॥
ऐसा संतांचा महिमा । बोलतां नाहीं वो उपमा ॥२॥
तीर्थ पर्वकाळ यज्ञ दान । संतचरणीं होती पावन ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । संत पावन इये जनीं ॥४॥
१५२४
अपार महिमा संतांचा । काय बोलुं मी वाचा ॥१॥
मागें तरले पुढें तरती । जदजीवा उद्धरती ॥२॥
नाममात्रा रसायन । देउनी तारिती संतजन ॥३॥
ऐशा संतां शरण जाऊं । एका जनार्दनीं ध्याऊं ॥४॥
१५२५
संत दयाळ दयाळ । अंतरीं होताती प्रेमळ ॥१॥
शरण आलियासी पाठीं । पहाताती कृपादृष्टी ॥२॥
देउनियां रसायना । तारिताती भवार्णव जाणा ॥३॥
संतांसी शरण जावें । एका जनार्दनीं त्यांसी गावें ॥४॥
१५२६
संत श्रेष्ठ संत श्रेष्ठ । पातकी नष्ट तारिती ॥१॥
ऐसा आहे अनुभव । पुराणीं पहाहो निर्वाहो ॥२॥
वेद शास्त्र देती ग्वाही । संत श्रेष्ठा सर्वा ठायीं ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । ब्रह्मादिकां न कळे अंत ॥४॥
१५२७
धन्य धन्य जगीं संत । कृपावंत दीनबंधु ॥१॥
कृपादृष्टी अवलोकितां । परिपुर्ण समदृष्टी ॥२॥
अगाधा देणेंऐसें आहे । कल्पातीं हें न सरेची ॥३॥
एका जनार्दनींचित्त । जडो हेत त्या ठायीं ॥४॥
१५२८
तुटती बंधनें संतांच्या दारुशनें । केलें तें पावन जगीं बहु ॥१॥
महा पापराशी तारिलें अपार । न कळे त्यांचा पार वेदशास्त्रां ॥२॥
वाल्मिकादि दोषी तारिलें अनुग्रही । पाप तेथें नाहीं संत जेथें ॥३॥
पापताप दैन्य गेलें देशांतरीं । एका जनार्दनीं निर्धारी सत्य सत्य ॥४॥
१५२९
उदापरणें संत भले । पापीं उद्धरिलें तात्काळ ॥१॥
ऐसे भावें येतां शरण । देणें पेणें वैकुंठ ॥२॥
ऐसें उदार त्रिभुवनीं । संतावांचुनीं कोण दुजें ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संत पतीतपावन ॥४॥
१५३०
पतीतपावन केलें असें संतीं । पुराणीं ती ख्याती वर्णियेली ॥१॥
सदोषी अदोषी तारिलें अपार । हाचि बडिवार धन्य जगीं ॥२॥
नाना वर्ण याती उत्तम चांडाळ । उद्धरिलें सकळ नाममात्रें ॥३॥
एका जनार्दनीं दयेचें सागर । संतकृपा धीर समुद्र ते ॥४॥
तुमच्या शेतमालाची मोफत जाहिरात करण्या साठी कृषी क्रांती ला अवश्य भेट द्या
ref: transliteral
