काळिये रात्रींचा चंद्रमा कीं – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग ९७
काळिये रात्रींचा चंद्रमा कीं
सांवळी बुंथी आम्हां ।
काळिये वेळीं ते सीमा नवलावो ।
सुनीळ काळिये भरु मेघ: शाम सांवरु ।
तोचि नवलाहो हा धीरुरया ॥१॥
आतां काळिये दिनु मज न स्मरेवो काहीं ।
तुझें तुज पाही गा‍र्‍हाणें रया ॥ध्रु०॥
म्हणोनि यमुना कांलिदीजळ सांवळें ।
योगिया शून्यातीत तटीं मिळे सुखिया ।
सुखाचेनि कल्लोळें देखतसे ॥२॥
दिठि सांबळ भरु खुंतलासे मज ।
नाठवे द्वैत काज रया ॥३॥
येणें सुखें चैतन्य डोळ्या होकां
मिळणी कीं नेत्रीं नेत्रे उन्मळणीं तटस्थपणें ।
हा सर्वांग अंग प्रत्यांगा होउनियां
जेथ विचारती मुनिजनांचीं मनें ।
तो हा रखुमादेविवरु पाहतां दिठीं आतां
पुनरपि नाहें येणें रया ॥४॥
अर्थ:-
काळ्या रात्रीचा चंद्र जणु अंगावर काळी ओढणी घेतल्या सारखा सोंग करुन तो कृष्ण त्याचे शुध्द रुप सिमीत करतो हे नवल आहे. मेघा सारखे काळेपण कसे सावरु ते सुनिळत्व व काऴेपण वेगळे कसे करु हा नवलाव आहे. आता धिटाईने तुला पाहता मला दुसरे काही स्मरत नाही.तेंव्हा तुझे गाऱ्हाणे कसे घालु. तुझ्यामुळे यमुनेचे पाणी ही काळे झाले आहे. योगी तुझ्यामुळे परमसुखाचे सुख शुन्यात जाऊन साधत असतात. व त्या मुळे आनंदुन त्या काळेपणात कल्लोळ करतात.व त्या काळेपणात मी ही द्वैत हरवुन बसले आहे. असे हे चैतन्यसुख माझ्या डोळ्यांच्या दृष्टीला लाभले. व हे नेत्र उन्मनी लागले जगापासुन तटस्थता प्राप्त झाली व तो व मी येवढेच जाणवले. हा सर्वांगाचा प्रत्यय पाहुन मुनींची मने त्याच्या स्वरुपात मिळाली. हा तोच रखुमाईचा पती पाहुन परत येणे जाणे घडणार नाही असे माऊली सांगतात.
काळिये रात्रींचा चंद्रमा कीं – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग ९७
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
