मदनमूर्ति तूं डोळ्या आसुमाय जालासी – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग ९४

मदनमूर्ति तूं डोळ्या आसुमाय जालासी ।
सेखीं कामिनिचेनि पक्षें तीं पुराणें
पिशाच करिती रया ॥१॥
गोजिरिया गुण निधाना ।
बापा गुंतल्यापणाचिया साठी ॥
वेदविदेही विचारितां तेथें ।
आगम काढिती आटिरया ॥ध्रु०॥
सायुज्यता जालीय मग सादृश्यपण तेथें लोपे ।
अवयव अळंकार मुरालिया तेथें
दृष्टि परमार्थ थोपे रया ॥२॥
तत्त्वपणाचेनि समरसें तेथें पुरोनि उरे तें शेष ।
बापरखुमादेविवरु विठ्ठलीं गगनीं
नक्षत्र पडे नुरेचि तेथें रेख रया ॥३॥

अर्थ:-

हे श्रीकष्णा तुम्ही प्रत्यक्ष मदनच आहात.ते डोळ्याची तृप्ती न करणारे रुप आहे त्याला उपमा देण्सास सुंदर स्त्रीचे रुपक वेदांनी वापरले तरी ते वेडे ठरले. ह्या गोजिऱ्या रुपावर गोपी मोहित झाल्या व विदेहाला पोहचल्या त्याचा विचार करणे वेदांनाही जमले नाही. अशारितीने गोपी व त्याची सायुज्यता झाली.तेथे दृष्यपण संपले जसे सोने अलंकारात लुप्त झाले.तेथे फक्त परमार्थ राहिला. जसे तत्वपणाचे सामरस्य होते तेथे सगळे जाऊन तो एकटा उरतो. माझे पिता व रखुमाईचे पती श्री विठ्ठल, हे सर्व नक्षत्र तारांगणात लोप पाऊन एकटे उरतात असे माऊली सांगतात.