लक्ष लागुनि अंतरी । कृष्णा पाहती नरनारी ।
लावण्यसागरु हरि । परमानंदु ॥१॥
छंदें छंदें वेणु वाजे । त्रिभुवनीं घनु गाजे ।
उतावेळ मनें माझें । भेटावया ॥ध्रु०॥
ब्रह्मविद्येचा पुतळा । गाई राखतो गोंवळा ।
श्रुति नेणवे ते लिळा । वेदां सनकादिकां ॥२॥
भूतग्रामीचा परेशु । तापत्रयाचा करी नाशु ।
आड धरुनि गोपवेषु । वत्सें राखे ॥३॥
रासक्रीडा वृंदावनीं खेळे । इंदुवदन मेळे ।
उध्दरी यदुकुळें कुळदीपकें ॥४॥
निवृत्ति दासाचा दातारु । बापरखुमादेवीवरु ।
भक्तां देतो अभयकरु । क्षणक्षणांमाजि ॥५॥
अर्थ:-
परमानंद व लावण्याचा सागर असलेल्या कृष्णाकडे नरनारी अंतरातुन लक्ष देऊन पाहतात. त्याच्या सुमधुर वेणुवादनाने संपुर्ण त्रिभुवन कोंदाटुन गेले आहे व त्या मुळे त्याला भैटायला मी उताविळ आहे. जो ब्रह्मविद्येचा पुतळा आहे तो गाई राखत आहे हि लीला वेद व श्रुतीना ही कळत नाही. जो ह्या जगताचा राजा आहे जो सर्व प्रकारचे तापाचे हरण करतो तो गोपवेश करुन गोधन राखत आहे. यदुकुळातील त्या यादवाने आपल्या मुखकमलाने मोहित करुन त्या गोपाना रासक्रीडा करायला लावली व त्यांचा उध्दार केला. माझे पिता व रखुमाईपती व माझे गुरु निवृतीनाथ असे दाता आहेत की क्षणात आपल्या भक्तांना अभय देतात असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
