श्रृंगार करुनि हरिनामतांबूल
गुरुअंजन लेउन डोळा ।
भ्रातारु होता तो नि:शब्दीं खिळिला
परतोनि माघारि ठेलिये ॥१॥
काम निदसुरा कामिनी
जागे कांही के विपरित गमे ।
भोगत्याच्या ठाई निशब्दीं खिळिला
आपआपण्यातें रमे ॥२॥
पति पद्मिणीविणें गर्भ संभवला
सवेचि प्रसूति जाली ।
तत्त्वबोध उपजला तेणें
गुढी उभविली ॥३॥
तया पुत्राचेनि सुखें सर्वहि
विसरलें देहभावा पडला विसरु ।
बापरखुमादेविवरु विठ्ठलीं
तेथें आणिकाचा नव्हे
संचारुगे बाईये ॥४॥
अर्थ:-
शमदमादि जी ज्ञानप्राप्तीची साधने त्याचा मी शृंगार केला आहे. व हरिनामाचा तांबूल खाऊन गुरूमंत्राचे अंजन डोळ्यांत घातले आहे. याप्रमाणे थाट करून ती गोपी म्हणते, माझा भ्रतार जो परमात्मा तो शब्दातीत आहे. म्हणून त्याची प्राप्ती न होता ती माघारी फिरली. परंतु त्या कामीनीच्या ठिकाणी त्याच्या प्राप्तीची कामना कायमच होती. अशा वेळेला काय विपरीत प्रकार झाला पहा त्या निःशब्द परमात्म्याचा, ती आपल्या स्वरूपाच्या ठिकाणी रमून भोग घेऊ लागली. पति पत्नी संबंधावाचून तिचे ठिकाणी गर्भ उत्पन्न होऊन ती प्रसूतही झाली व तत्त्वबोध उत्पन्न झाला. त्यामुळे तिने आनंदाची गुढी उभारली. त्या पुत्र उत्सवाच्या आनंदाने देहभावाचाही विसर पडून गेला. अशा प्रकारचा रखुमादेवीचे पती जे श्रीविठ्ठल त्यांच्या ठिकाणी इतर कोठल्याही साधनांचा उपयोग नाही. असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
