चहूंदारवंटा वोलांडुनि वोजा ।
अंतरीं आत्मकाजा बोधिलें वो माय ॥१॥
आनंदाचे चक्षु उघडी पातीं ।
शब्दा नि:शब्दां अतीति
मी जाहालिये वो माये ॥२॥
पांगुळें इंद्रियेग्रामु संवादे आत्मरामु ।
तो ईश्वरु पूर्णकामु मज
भेटवा वो माय ॥३॥
तेथें गोरस जालालें ज्ञाना
अंतरी वोजावलें ।
सदेवपण आलें मज वो माय ॥४॥
पाहतां ठेंगणे डोळे
न्याहाळितां आगळें ।
ते पदप्राप्तीवेगळें
सगुणनिर्गुण वो माय ॥५॥
ऐसा हा दिपीं दीपपरनायकू ।
रखुमादेववरु एकु जोडला
वो माय ॥६॥
अर्थ:-
जागृति, स्वप्न सुषुप्ति व तुर्या या चारी अवस्था मागे टाकून त्या पलीकडे अधिष्ठान रूपाने असणारे जे आत्मचैतन्य त्याचे ज्ञान मला झाले. प्रवृत्ती व निवृत्ति हे दोन आनंदाचे डोळे त्यांची पाती उडाल्यामुळे म्हणजे प्रवृत्ति व निवृत्ती ह्या दोन दूर झाल्यामुळे शब्द व निःशब्द या दोन्ही धर्माहून वेगळे जे आत्मतत्व ते मीच झाले. ज्या परमात्म्याच्या ठिकाणी इंद्रिय समुदाय पांगळा व्यवहारशुन्य झाल्यामुळे सर्व जीवांचा नित्य, पूर्ण काम जो ईश्वर तो मला भेटला.त्या ज्ञानरूप परमात्म स्वरूपाचे अंतरी घरांत सदैवरस आनंदरूपता प्राप्त झाली. ते ज्ञानाचे डोळे पाहू लागले तो त्या दृष्टीला ब्रह्मांड ठेंगणे झाले. त्या ब्रह्मपदीं वास्तविक सगुण किंवा निर्गुण हे भावच राहात नाहीत. कारण ते ब्रह्म गुणातीत आहे.या रितीने ‘दीपी दीप’ म्हणजे यश्चावत ज्ञानाचे ज्ञान जे रखुमादेवीचे पती श्रीविठ्ठल, ते मला प्राप्त झाले आहेत. असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
