परदींपींहुनि सूक्ष्म मार्गे ।
आलासी पवन वेगें ।
विंदुनिया ।
नवमासवरि पेणें केलें मातापुरीं ।
सोहं सोहं परी ।
परतेसिना ॥१॥
निर्लज्जारे तुज शिकवूं किती ।
न गमे दिनराती बळिया देवो ॥२॥
त्या येउनियां वाटा तुज ऐसें गमलें ।
कोहं कोहं ठेले प्रकाशत ।
पुसुनीयां तळ वरी सूदलासी मळ घोरीं ।
क्षुधा आड उरीं आदळली ॥३॥
ऐशीं बाळपणीं सांकडीं ।
बहु ठेली झडाडी ।
सडाडां वोसंडी ।
शांति सैरा ।
तरुण्याचेंनि भरें वित्तविषयचोरें ।
बांधिलासि संसारें ।
हालों नेदिती ॥४॥
ऐसा वोस मार्ग पुढें अवघा वेळु पाहला ।
वारितां वारिता निघाला मारिजसी ।
पुढें पडलिसे वाट ।
ते ऐकरे बोभाट ।
परतले घायवट अर्धजीवें ॥५॥
ऐसे पायळ पुढें गेले
पांगूळ मागें ठेले पैल तीर
पावले परम तत्त्वेंसी ।
बापरखुमादेविवरु ।
विठ्ठ्लु सैरारे सावधु ।
ज्ञानिया प्रसिध्दु उपदेशितु ॥६॥
अर्थ:-
सोडून,सूक्ष्म मागनि बिंदुरूपाने नवमास गर्भावस्थेत पवनवेगांने आलास. ‘सोऽहं सोऽहं’ याचा उच्चार करीत असतो, पण जन्म झाल्यावर मात्र ते सर्वविसरून जातोस.हे निर्लज्जा जीवा तुला शिकवावयाचे किती संसाराच्या धांदलीत रात्रंदिवस चैन पडत नाही.आणि त्या वाटेने येऊन ‘कोऽहं कोऽहंअसे म्हणात त्या अवस्थेत मलमूत्रामध्ये लोळत पडून, भुकेने व्याकुळ होऊन आलास अशा रितीने बाळपण गेले तारूण्याच्या भरात वित्तादि विषय यांनी संसारात तुला बांधून टाकल्यामुळे तु हालचाल ही करु शकला नाहीस व शांती ही गमवलीस.अशा कष्टमय मार्गात बहुत काळ घालवात असतांनाच पुढे मरून जातो. असा हा दुःखमय संसार करण्यापेक्षा संतांनी उपदेश केलेल्या परमार्थाच्या वाटेला लागअशा रितीने धैर्य धरून कांही परमार्थाकडे पाऊल टाकलेते परमतत्त्वाला गेले. आणि त्यामार्गाविषयी धैर्य न धरणारे पांगळे ते मागे पुन्हा संसारात राहिले. माझे पिता व रखुमाईचे पती श्री विठ्ठल आशा जींवाना सैराट न होता सावध व्हा असा उपदेश करतात असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
