जिव्हेच्या निडळी नामाक्षराचि वोळी ।
कान्हो वनमाळी या वोजा ॥१॥
लेहोन घाली पान पुसती जैसी ।
भलतिये रसीं बुडी दे कां ॥२॥
माझे डोळा समजी सुनिळ सहजी ।
होय तूं बिजीं बाहुलिये ॥३॥
ऐसि वाचा दिठी नाम रुपें आथिली ।
वासने वरी वहिली उठो दे कां ॥४॥
तुझें उठिलेंपण आह्मां होवावें निकें ॥
तरी गोसावीया पाइकेंसि यावें किजी ॥५॥
बापरखुमादेविवरु विठ्ठलु आंतु
बाहेरी सुखें ।
तरी तुजसी म्यां
एके नांदावें किजी ॥६॥
अर्थ:-
जिभेच्या टोकावर कान्हो वनमाळी ह्या नामअक्षरांची आशी ओळ लिहावी की ती कधी पुसली जाऊ नये. अशी लिहा की ती दुसऱ्या कोणत्याही रसामध्ये मिटली जाणार नाही. माझ्या डोळ्यामध्ये हे सुनिळा तु डोळ्यातील गोल असणारी बाहुली बनुन रहा म्हणजे तुच मला दिसशील. असे वाचेत नाम व डोळ्यात तुझे रुप असेल तर मनातील वासने पेक्षा वेगळे उठुन निघता येईल. असे तुझे ध्यान मला लागु दे म्हणजे तुझा गोसावी होऊन मला सेवक होवुन सेवा करता येईल. माझे पिता व रखुमाईचे पती तुम्ही माझ्यात अंतरबाह्य भरुन राहिला तर मला ऐक्यत्वाने तुमच्या सोबत नांदता येईल.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
