एक मूर्ख नेणती । नाम हरिचें न घेती ।
मुखें भलतेंचि जल्पती । तें पावती अध:पंथा ॥१॥
नामेंविण सुटका नाहीं । ऐसी वेदशस्त्रीं ग्वाही ।
जो वेद मस्तकीं पाहीं । ब्रह्मयानें वंदिला ॥२॥
नित्य नामाची माळा । जिव्हे घे तूं गळाळा ।
तो नर कर्मा वेगळा । ऐसें बोलती पुराणें ॥३॥
नयनीं श्रवणीं हरी । आणिक काम न करी ।
तो साधु भक्त निर्धारीं । हरिचा आवडता ॥४॥
ज्ञानदेवीं पाहिलें ।हरिनाम साधुनी घेतलें ।
तें समाधिस केलें । पुष्पशयनीं आसन ॥५॥
अर्थ:-
नामाचा महिमा न जाणल्याने मुर्ख नाम घेत नाहीत. जे तोंडाने भलतेच बोलतात त्यांचे अधःपतन निश्चित आहे. ह्या नामाविण सुटका नाही ह्याची वेदशास्त्र ग्वाही देतात.ब्रह्मदेवाने त्यामुळे वेदांचे महत्व ओळखुन मस्तकी धरले. हे जिव्हे तु नित्य नामाची गुळणी घे. असे करणारा तो नर कर्मावेगळा ठरतो असे पुराण सांगतात.ज्या डोळ्यासमोर व मुखात सतत हरि असतो दुसऱ्या कामात मन नसते तो साधु भक्त निर्धाराने हरिचा आवडता होतो.मी हरिनाम साधल्याने पुष्पासनाचे आसन घालुन मला समाधीस्त केले असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
