शहाणियाची दासी होईन कामारी ।
तो अनुसरु तेथें नव्हेरी ॥
चित्तासारिखा मिळो गोंवळु रानींचा ।
तो मज मेरु कनकाचांगे बाईये ॥१॥
लक्ष असो त्या मूर्खाचे गोठीं ।
परि तो नाणावा माझिये दृष्टी ॥
कर्पूराची राशी कुल्लाळ नासी ।
कवण साहित्याची तुटी गे माये ॥२॥
अविंधे मोतिये तेजें सुढाळें ।
सोहरुं जाणे ते शहाणे ॥
टाकियाच्या घायीं पाषाण विंधती ।
तैसें त्या मूर्खाचें जिणेंगे बाईये ॥३॥
चंदनाच्या दुतीं वेधल्या वनीच्या वनस्पती ।
परि तो वेळु न वेधें चित्तीं ॥
उदकामाजीं तैसी पाषाणाची वस्ती ।
तैसी त्या मूर्खाचि संगतीगे बाईये ॥३॥
भ्रमरु काळा भोगी पुष्ययाती सकळा ।
तेथें म्हैसा येवो नेदावा जवळा ॥
परिसु पाषाणाचा परि तो
गुणें आगळा ।
तैसा वैष्णव मिळो मज दुबळागे माये ॥४॥
ऐशा सकळ कळा भोगिसी ।
नंदरायाचा गोंवळु म्हणविसी ॥
बापरखुमादेविवरा विठ्ठला तुज न
विसंबे अहिर्निशी रया ॥५॥
अर्थ:-
मी संतांच्या घरची दासी होईन कारण ते वेळ नाही म्हणुन परमात्म विषयक ज्ञान देण्यास कुचराई करणार नाहीत. ते गुराखी कृष्ण मला मिळाला तर माझ्या साठी ते सोन्याचा पर्वत मिळाल्यासारखे आहे. अधमाचे धन मला नको कारुराची रास कुंभाराच्या काय उपयोगाची. तो ती जाळुच टाकेल. त्याचे कितीही साहित्य असले तरी तो कापुर जाळुच टाकेल. छिद्रांकित मोत्याला ओळखुन त्याचा उपयोग करणारे तज्ञ असतात. टाकीच्यी घावाने जसे दगड फुटतात तसे मुर्खाचे जगणे असते. चंदनाच्या संगतीने वन सगळे जरी सुगंधित झाले तरी पण वेळूला त्याचा सुगंध होत नाही. पाण्यात दगडाची वस्ती असते. पण तो थोडा सुद्धा मऊ होत नाही. तशी मुर्ख संगतीती स्थिती आहे. भ्रमर काळा असला तरी सगळ्या फुलांचा सुगंध घेण्यास अधिकारी आहे. त्याठिकाणी रेडा आणून त्याचा काय उपयोग? परिस हा दगड खरा पण इतर दगडापेक्षा लोखंडाला सोने करण्याचा त्याचा केवढा मोठा गुण आहे पहा त्याचप्रमाणे सगळीच मनुष्ये असतात. पण आपल्या संगतीतल्या लोकांना भगवतप्राप्ती करुन देण्याचा अधिकार वैष्णवांचे ठिकाणी असतो. असा वैष्णव गरीब का असेना त्याची संगती मला प्राप्त होऊन तेच मला भगवान श्रीकृष्णाला मिळवुन देतील. हे श्रीकृष्णा तू सर्व कलांचा उपयोग घेणारा असून स्वतःला नंदराजाचा गुरे राख्या म्हणून घेतोस रखुमादेवीचे पती व माझे पिता श्री विठ्ठल त्यांना मी केव्हाही विसरणार नाही असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
