देहाचेनि दीपकें पाहे जों सभोंवतें ।
तंव अवचितेंची ध्यान केलें ॥१॥
निराकारींची वस्तु आकारा आणिली ।
कृष्णी कृष्ण केली सकळ सृष्टी ॥२॥
लय गेलें ध्यानीं ध्यान गेलें उन्मनी ।
नित्य हरिपर्वणी सर्वांरुपें ॥३॥
आनंद सोहळा हरिरुपीं आवडी ।
कृष्ण अर्धघडी न सोडी आम्हां ॥४॥
बापरखुमादेविवरविठ्ठल अभय ।
भयांचें पैं भय हरपे कृष्णीं ॥५॥
अर्थ:-
देहाला दिपक करुन सभोवताली पाहु लागला तेंव्हा त्याला अवचित ध्यान लाभले. व त्या ध्यानात त्याला निराकार ब्रह्म दिसले जे कृष्णाने कृष्ण होऊन विश्वरुपाने आकाराला आणले. ती समाधी अवस्था प्राप्त झाल्याने ते ध्यान ही गेले व तो उन्मनी अवस्थेत गेला. व नित्य त्या हरिपर्वणीला भोगु लागला. असा तो हरिरुपी आनंद सोहळा त्याला आवडला व त्या कृष्णाने अर्धघडी ही तिथे संगत सोडली नाही. असे अभय त्या रखुमाईच्या पतीने व माझ्या पित्याने दिल्याने भयाचे भयच निवृत झाले असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
