कापुराचे कळीवर अनळाचा मरगळा ।
भेदोन द्वैताचा सोहळा केविं निवडों पाहे ॥१॥
बोलु अखरीच वळला भीतरी नाहीं आला ।
तो केविं विठ्ठला पावेजी तुम्हां ॥१॥
मन बुध्दीसी जें आद्य तयासी जें वेद्य ।
कळिकाळा कवळेना संधि जडोनि जाये ॥३॥
वाचाळपणें परा येवो न ल्हाये दातारा ।
अनुभवो भीतरा बाहेजु वेडावला ॥४॥
निरयदृष्टी ती खोली येऊनी राहे बुबुळीं ।
लवण ठाव घेऊनी जळीं केवि निवडों पाहे ॥५॥
निवृत्तिदासु तेथें निवृत्ति करुनी पातें ।
श्रीगुरुनिवृत्तिनाथें पुढें केलें ॥६॥
अर्थ:-
कापुराचे शरीर करुन जर त्याला अग्नी लावला तर ते शरीर अग्नीशी एकरुप होते. मग हा कापूर व हा अग्नी असा भेदभाव कसा निवडावा. शब्द हे केवळ अक्षररुपच असतात. ते केवळ अक्षराच्या योगाने अंतःकरणांत प्रगट होत नसतात. मग अशा विठ्ठलाला तुम्ही कसे पोहोचाल. मन बुद्धीला आद्य असून त्याचेकडून जे प्रकाशले जाणार ते कळीकाळालासुद्धा आकलन न होता त्यालाही सोडून पलीकडे जाते. तो परमात्मा केवळ शब्दाच्या वाचाळपणाने प्राप्त होत नाही. अनुभव झाला तरच तो अनुभव अंतर्बाह्य व्यापून साधक वेडावून जातो. स्वच्छ झालेली दृष्टी ती खोल ज्ञानरुपी बुडांत येऊन राहते. मिठाच्या खड्याने जर जळाचा ठाव घेतला तर त्याला वेगळा कसा निवडून काढावा कारण तो पाणीरुपच होतो. त्या प्रमाणे परमात्माचा अनुभव व घेण्याला निघालेला मुमुक्ष परमात्मरूप होतो. तो त्याच्याहून भिन्न राहत नाही. श्रीनिवृत्ति प्रसादानें प्राप्त झालेली स्थिति, माझ्या निवृत्तिनाथांनी माझ्यावर कृपादृष्टी करुन वरील दृष्टांताप्रमाणे निःसंशय परमात्मरुप केले. असे माऊली सांगतात.
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
