मज तुरंबा कां वो जिये तिये ।
जेणें वेधें हरि सोयरा होये ।
मज लावा कां वो चंदन ऐसिये परीचे ।
जे लाविलियाचि अनादि पुसोनि जाये वो ॥१॥
मज करा कां वो कांहीं एक ।
जेणें करणें ठाके अशेख ।
सरा कांवो मज आडुनि मज पाहों द्या ।
आपुले मुखगे माये ॥२॥
मज श्रृंगारा कां वो तया जोगी ।
पुढती अंग न समाय अंगी ।
या मना पासोनी पढिये तो गोंवळु ।
तोचि तो जिव्हारीं भोगीनगे माये ॥३॥
देह पालटा वो तयासाठीं ।
वरच या देईन अवघी सृष्टी ।
बापरखुमादेवीवरा विठ्ठलास योगी ।
तोचि तो त्यागुन भोगीये माये ॥३॥
अर्थ:-
मला अलंकार वगैरे घालून ‘जिये तिये’ म्हणजे जिकडून तिकडून सर्व प्रकाराने अशी नटवा की ‘जेणें वेधे’ म्हणजे ज्या नटवण्याच्या योगाने हरि माझा सोयरा, माझा प्रीति करणारा होईल. माझ्या अंगाला, अशा प्रकारची उटी लावा की ज्या उटीच्या वेधाने श्रीकृष्ण परमात्म्याची प्राप्ती होऊन अनादि जो जन्ममरणरूपी संसार पुसोन जाईल. मला अशी काही एक युक्ति करा की ज्या करण्याने हरि प्राप्त होऊन कांही एक करावयाचे राहणार नाही. आणि कर्तव्यभावही राहणार नाही. ज्याच्या योगाने श्रीकृष्ण परमात्मप्राप्ती सुखावह होईल. या दर्शनाच्या आड येणाया अशा ज्या माझ्या स्वरूपांत मावणार नाही. ‘तया जोगी’ म्हणजे अशा प्रकारचे मला अलंकार घाला. या सर्व प्रयत्नांचा हेतु एवढाच की मला मनापासून तो गोवळु म्हणजे श्रीकृष्ण.’पडिये’ म्हणजे अत्यंत प्रियकर वाटतो. अशा उपायाने तो प्राप्त झाला म्हणजे मग त्याचा मी ‘जिव्हारी’ म्हणजे अंतकरणात भोग भोगिन त्याच्या प्राप्ती करता मााझा सर्व देह पालटुन टाका. कोणी असतील त्या बाजूला सारा मध्ये आड येऊ नका. मला आपल्या त्या श्रीकृष्ण परमात्म्याचे ‘मुख पाहू द्या. ज्या शृंगाराच्या योगाने माझे अंग म्हणजे माझे स्वरूपच अंतःकरणांत भोग भोगीन. त्याच्या प्राप्तीकरिता माझा सर्व देह पालटून टाका. काय सांगू त्याच्या प्राप्तीपुढे सगळी सृष्टी तुम्हाला बक्षीस देईन. माझे पिता व रखुमादेवीचे पती जे श्रीविठ्ठल त्या संयोगांत तो दुखःरूप संसार टाकून आनंदाचा फार भोग भोगीन. असे माऊली सांगतात.
मज तुरंबा कां वो जिये तिये – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग १५९
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
