मीपण माझें हरपलें – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग १५४

मीपण माझें हरपलें ।
शेखी ठकचि विशेखीं पपडिलें बाईये ॥१॥
काय सांगो तुम्हां कैचा हा गोंवळु ।
न म्हणे दिन वेळु आम्हा घरीं ॥२॥
नवल पैं केलें बुडविलें सगुण ।
आपणचि निर्गुण होउनि ठेले ॥३॥
बापरखुमादेवीवरु जीवन आमुचें ।
नाहीं पैं साचें कुळकर्म ॥३॥

अर्थ:-

एक गौळण आपल्या मैत्रीणीला सांगते अग सखे, माझा देहभावच नाहीसा होऊन शेवटी मी चकित झाले. हा श्रीकृष्ण परमात्मा कसा आहे ग? तो आमच्या घरी येण्यास रात्र किंवा दिवस कांही एक म्हणत नाही. त्याचे कौतुक काय सांगू बाई ? त्या सगुण श्रीकृष्णाचे संगतीने काय नवल सांगावे? आतां त्या सगुणाने आपले सगुणत्व नाहीसे करून निर्गुण होऊन राहिला आहे. माझे पिता व रखुमादेवीचे पती जे श्रीविठ्ठल तेच आमचे जीवन असून कुलधर्मही तोच आहे.असे माऊली सांगतात