मनें करुनि कुटिल उकलुनि श्रृंगारें – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग १७४
मनें करुनि कुटिल उकलुनि श्रृंगारें ।
ते लावण्याच्या अपारें पडिलें वो माये ॥१॥
माझें कुटिळपण गेलें कुटिळपण गेलें ।
गोविंदें वोजाविलें निजरुप वो माये ॥२॥
बापरखुमादेविवरु माझें कुटिळ फ़ेडूं आला ।
विटेवरी मालाथिला निजरुपें वो माये ॥३॥
अर्थ:-
मनाच्या कुटीलपणाने म्हणजे मी देह आहे या विपरीत समजुतीने पुष्कळ शृंगार करून शरीर लावण्याच्या अपार अभिमानांत होते. अशा स्थितीत मला श्रीकृष्णाने आत्मस्वरूपाविषयी निजबोध केल्यामुळे मनाचा हा कुटिलपणा नाहीसा झाला. माझ्या मनाचा कुटीलपणा गेला, कारण गोविंदाने माझे निजस्वरूपाचा बोध दिला. माझे पिता व रखुमादेवीचे पती जे श्री विठ्ठल याने माझी विपरीत बुद्धी नाहीसी करून विटेवर असणारा जो श्रीविठ्ठल त्याचे ठिकाणी माझे स्वरूपाचा लय केला.असे माऊली सांगतात.
मनें करुनि कुटिल उकलुनि श्रृंगारें – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग १७४
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
