देह दंडुनि पाईक अनुसरसा जीवें – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग १२७
देह दंडुनि पाईक अनुसरसा जीवें ।
तव स्वामियाचें गूज हातासि आलें ॥१॥
पाईकपण गेलें स्वामि होऊनि ठेले ।
परि नाहीं विसरलें स्वामियातें ॥२॥
पाईकपणें ऐसा आठवुचि नांहीं ।
स्वामीवांचुनि कांही जाणेचिना ॥३॥
बापरखुमादेविवरु विठोजी उदारु ।
पाईक वो साचारु स्वामी केला ॥४॥
अर्थ:-
भगवद्भक्त देहाला कष्ट देऊन जीवाभावाने भगवंताची सेवा करतात. म्हणूनच तो भगवान त्यांच्या हाती येतो. म्हणजे ते भक्त भगवत्स्वरूप होतात. ते भक्त जरी भगवत्स्वरूप झाले तरी देह असेपर्यंत आपण त्या भगवंताचे सेवक आहोत हे ते विसरत नाहीत. ‘मीचि होऊनि पांडवा । करिती माझी सेवा ॥’ या प्रमाणे ते सेवा करितच असतात. अशी जरी सेवा करीत असले तरी त्यांच्याठिकाणी आपण सेवक आहोत अशा तऱ्हेचा अभिमान राहात नाही. कारण ते एका भगवंताशिवाय दुसरे काही जाणत नाही. माझे पिता व रखुमादेवीचे पती जे श्रीविठ्ठल त्यांनाच मी खरा स्वामी केला.असे माऊली सांगतात.
देह दंडुनि पाईक अनुसरसा जीवें – संत ज्ञानेश्वर महाराज अभंग १२७
संत ज्ञानेश्वर अँप डाउनलोड करा.
