Skip to content
कवणावरी आतां देऊं – संत चोखामेळा अभंग – ६६
कवणावरी आतां देऊं हें दूषण ।
माझें मज भूषण गोड लागे ॥१॥
गुंतलासे मीन विषयाचें गळीं ।
तैसा तळमळी जीव माझा ॥२॥
गुंतला हरिण जळाचिया आशा ।
तो गळां पडे फांसा काळपाश ॥३॥
वारितां वारेना सारितां सारेना ।
कितीसा उगाणा करूं आतां ॥४॥
चोखा म्हणे ऐसा पडलों प्रवाहीं ।
बुडतसों डोहीं भवाचिया ॥५॥
राम कृष्ण हरी आपणास या अभंगाचा अर्थ माहित असेल तर खालील कंमेंट बॉक्स मध्ये कळवा.
कवणावरी आतां देऊं – संत चोखामेळा अभंग – ६६
