जरी तो येईल येथें – संत निळोबाराय अभंग – १३६

यावरी कंस भयाभीत – संत निळोबाराय अभंग – १३५

इंद्र म्हणे गा – संत निळोबाराय अभंग – १३४

मग तो उतरुनियां – संत निळोबाराय अभंग – १३३

लोक सकळहि बाहेरी – संत निळोबाराय अभंग – १३२

प्राणीमात्र पर्वतातळीं – संत निळोबाराय अभंग – १३१

मग म्हणे गडियां – संत निळोबाराय अभंग – १३०

संवर्तक वर्षेल जळधारीं – संत निळोबाराय अभंग – १२९

यात्रा फिरोनियां माघारी – संत निळोबाराय अभंग – १२८

ते म्हणती रे हे – संत निळोबाराय अभंग – १२७

मग सांगे गडियां – संत निळोबाराय अभंग – १२६

तंव आली वार्षिक – संत निळोबाराय अभंग – १२५

मग पाचारुनियां प्रांतवासी – संत निळोबाराय अभंग – १२४

सप्त अहोरात्र होतां – संत निळोबाराय अभंग – १२३

मग पाय ठेऊनि – संत निळोबाराय अभंग – १२२

यावरी आपण वृक्षातळीं – संत निळोबाराय अभंग – १२१

तंव त्यां म्हणे रे – संत निळोबाराय अभंग – १२०

येरे दिवशीं घेउनी – संत निळोबाराय अभंग – ११९

माते बळिया शिरोमणी – संत निळोबाराय अभंग – ११८

म्हणती आजि वांचिलों – संत निळोबाराय अभंग – ११७

नेत्र झांकविले ते – संत निळोबाराय अभंग – ११६

अग्नीची व्हावया शांती – संत निळोबाराय अभंग – ११५

पळवाया न दिसे – संत निळोबाराय अभंग – ११४