दीन आम्हीं रंक पतीत पतीत । पावन तूं अनंत स्वामी माझा ॥१॥ धरला भरवसा नामावरी चित्त । नाहें दुजा हेत मनीं कांहीं ॥२॥ देणें घेणें नको पुरला मनोरथ । बोलणें ती मात वेगळी असे ॥३॥ भानुदास म्हणे अहो पंढरीराया । कृपा करी सखया धरी हातीं ॥४॥
