देवा कोठवरीं अंत पाहतोसी ।
प्राण कंठापाशीं ठेवियेला ॥१॥
पळमात्र चित्ता नाहीं समाधान ।
चित्तेंनें व्यापुन घेतलेंसे ॥२॥
नानापरीचें दुःख येवोनी आदळत ।
शोकें व्याकुळ चित्त होत असे ॥३॥
यासी तो उपाय न कळेचि मज ।
शरण आलों तुज देवराया ॥४॥
इच्छा पुरवुनी सुखरुप ठेवी ।
भानुदास पायीं ठाव मागे ॥५॥