तुज पाहूं जाता नये कांहीं हातां ।
अससी तत्त्वतां साध्य नाहीं ॥१॥
तुझा तूंचि मागें परतोनि पाहें ।
तुजपाशीं आहे भुलुं नको ॥२॥
पिंडीं तें ब्रह्मांडी बोलताती वेद ।
होई तूं सावध भुलूं नको ॥३॥
भुललिया माया श्रम तुज झाला ।
फिरसी वेळोवेळां चौर्यायंशी ॥४॥
चौर्यायंशी आवर्तनें होती गा तुज ।
सांगतसे गुज जीवीं धरा ॥५॥
भानुदास म्हणें सदगुरु कारणें ।
पुरवील तुमचें पेणें निश्चयेंसीं ॥६॥
