ये संसारी बहूता वाटा – संत भानुदास अभंग मुमुक्षूसबोध – ४९
ये संसारी बहूता वाटा । सिद्ध साधका सुभटा ।
दीप देहींचा गोमटा । तवंची ठाका सुपंथू ॥१॥
मग आयुष्यांच्या अस्तमानीं । पडलिया काळाच्या वदनीं ।
तें वेळें न राखे मायाराणी । वडवा जंखिणीं प्राणियां ॥२॥
मार्गु सांपडला निगुती । ध्रुव प्रल्हाद परीक्षिती ।
आम्हीं तयाचे सांगाती ॥ भावें भक्ति अनुसरलों ॥३॥
लहाना आनि सहाना । इडा पिंगळा सुषुम्ना ।
पवनपंथे योगी जाणा । ब्रह्मास्थान न्यावया ॥४॥
तेथें सप्त धातूंची आटणी । या नांव बोलिजे कुंडलिनी ।
ती तंव असाध्य कहाणी । तुम्हीं त्या पंथें नव जावें ॥५॥
एक यज्ञाचोनि बळें । इच्छी स्वर्गांची फळे ।
दिवस चारी सोहळे । पुरती इंद्रियांचे ॥६॥
तप वेंचिलिया पुढती । मागुती मृत्युलोकी लोटतीं ।
तेथें आहे पुनरावृत्ती । तुम्ही त्या पंथें नव जावे ॥७॥
नाना बळिदानें देती । गळां वोखदें बांधिती ।
क्रूर दैवतें पूजिती । ते काय पुरविती इच्छिलें ॥८॥
तैसा नव्हें लक्ष्मीपती । त्याची कोणी न करिती भक्ति ।
मुढ सिंतरले नेणों किती । तया होय गती यमापंथु ॥९॥
तीर्थें तीर्थ प्रदक्षिणा । क्षमा नाहीं अंतःकरणा ।
कोप आलिया उगाणा । होय केलीया पुण्याचा ॥१०॥
तैसीच प्रतिज्ञा मतें । गर्वें वाहवालीं बहूतें ।
तुम्हीं नव जावें तया पंथें । साधुसंगती अनुसारा ॥११॥
हरिश्चर्द्रं सूर्यवंशी । तेणें ठीकिली हो काशी ।
अर्थ दिधला महंतासी । स्त्रीपुत्रांसी विकुनी ॥१२॥
तैसेंच बळी बिभीषण । हनुमंत उद्धव अक्रूर जाण ।
रुक्मागंद सुलक्षण । येणेंचि पंथे उद्धरले ॥१३॥
मेघ वर्षाती धारा प्रबळा । तेणें वाहाती नदी नद वोहळा ।
त्या मीनलीया सिधुं जळा । आगाधपण पावती ॥१४॥
तैसी ही विद्या पाहा हो । श्रीगुरुचरणीं प्रेमभावो ।
भानुदास म्हणे हा उपावो । संसार वावो निस्तरेल ॥१५॥